Xalbadorren heriotza

Adiskide bat bazen 
orotan bihotz-bera,
poesiaren hegoek
sentimentuzko bertsoek 
antzaldatzen zutena.

Plazetako kantari 

bakardadez josia,

hiltzen lihoa iruten

Bere barnean irauten 

oinazez ikasia...

ikasia.

Nun hago, zer larretan

Urepeleko artzaina,

Mendi hegaletan gora

oroitzapen den gerora

ihesetan joan hintzana.

Hesia urraturik 

libratu huen kanta,

lotura guztietatik

gorputzaren mugetatik 

aske senditu nahirik.

Azken hatsa huela 

bertsorik sakonena,

inoiz esan ezin diren

estalitako egien 

oihurik bortitzena...

bortitzena.

Nun hago, zer larretan

Urepeleko artzaina,

Mendi hegaletan gora

oroitzapen den gerora

ihesetan joan hintzana.