EUP!!!
Txundigarria izan zen! Izugarria!
Heldu nintzenean, nire osaba eta nire izeba zeuden niri itxaroten autobus geltokian. Ez zegoen jende asko, eta ez zela gertaera hain espeziala pentsatu nuen. Gaizki pentsatua. Han ez zegoen inor, denak tenplu aurrean zeudelako. Tenplua. Hori bai tenplua! Bere alde otoitz egiten zuen jendea ere bazuen jainkotegi horrek baina!
Atetzarrera iritsi nintzenean, han zegoen jende gehiena bezala, egin beharreko argazkia atera nuen. A zer poza aurpegian! Bai horixe!! Ondoren, nire beste osaba bat, nire aitaren anaia, etorri zen, zerbait edateko eta guri konpainia egiteko. Taberna dekoratuta zegoen ere okasiorako, banderaz josia, eta tenpluan sartu ezin zirenentzako telebista. Zerbait eskatzeko ordu erdi barran egon behar, baina azkenean lortu genuen, eta edariekin batera atera ginen, hitz egitera. Bueno, egia esan, beraiek mintzatu ziren, nik entzuten nuen soilik, giroaz disfrutatzen nuen bitartean.
Sartu ginen, hainbat aldiz izendatu dudan tenplu zirraragarrian, deia entzun ostean. Denok, sorgindurik bezala gindoazen, desordenaturik baina helmuga berera: jainkotegira sartzera. Batzuk barrez, beste batzuk otoitzak memorizatuz. Bazeuden lagun taldeak, baita bakartiak ere. Baina guztiak sartzeko gogoz.
Gunearen barnea. Kanpotik baino liluragarriago oraindik. Handia, polita, beteta… alaia. Barruan zeudenak denok traje bateratuarekin, denok berdin. Eta han ni, irrikitan, argazkia han, argazkia hemen. Eta eseri ginen. Nire osabarekin solasaldian nengoelarik, bat batean, denak isildu ziren, denak tente eta firme, erdira begira. Eta hasi zen. Bat. Bi. Hiru aldiz izena esan, eta denok kantatuz, denek zekiten otoitza errezitatuz, guztiok batera, ni barne. Ondorengoak horrelakoetan gertatzen diren bezala. Batzuetan aspertuta, batzuetan aspertu gabe.
Azkenean, Athleticek partidua berdindu zuen.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina