 |  |  | |
Briansoneko Laku ikaragarria
|
Non daude printzesak?
|
“O Sole Mio”
|
Zuri, zuri. Praka zaharrak, kamiseta handiak, zapatilak ia moreak... Ardo batailaren eguna zen azkenean! Gure traktorea eta atoia hartu genuen eta San Felicesera igo ginen Harotik. Ardoa botatzen hasi ziren, pistolekin, barrilekin, botekin… More-more amaitu genuen eta leku guztietako pertsonak ezagutu genituen. Lagun txinatar batzuk egin genituen.
Punta del Moralera (Huelva) joan ginen 15 egun gutxi gorabehera pasatzera, uda guztietan bezala, Galiziako lagun batzuekin. Hondartzatik igerilekura eman genituen ia egun guztiak, nahiz eta pare bat ibilaldi egin genituen ere (Portugalera eta Playa Cristinara). Azkenengo eguna oso tristea izan zen. Guztiok negarrez amaitu genuen.
Madriletik bueltatu, eta egun batzuk pasa nituen Gasteizen. Gutxi gora behera hamar egunetan ibili nintzen hemen, eta ekainaren amaieran, Landetara joan ginen: aita, ama, neba eta ni. Bertan astebetean egon ginen eta super ondo pasa genuen. Landetatik bueltatu, eta Gasteizen gelditu ginen bizpahiru astetan. 
Uztailaren 7an, okertzen ez banaiz, Frantziako Tourra hasi zen. Lehenengo etapa erlojuaren kontrakoa izan zen eta aitak berriro Madrilera joan beharra zuen. Ama eta neba etxean gelditu ziren, eta ni aitarekin joan nintzen Madrilera berriz ere. Goiz- goiz esnatu ginen bertara joateko; izan ere, aitak telebistan lan egin behar zuen. Bertara heldu nintzenean, txirrindularitzaren munduan oso garrantzitsua izan den pertsona bat ezagutzeko aukera izan nuen. Bertan egun osoa pasa genuen eta programa amaitu bezain pronto, Gasteizera bueltatu ginen. 
Frantziatik bueltatu, eta bidaiei amaiera eman genien. Gasteizko jaiak hasi ziren, eta topera disfrutatu genituen, bai lagunekin, bai familiarekin. 
KONDAIRA: Mendi honen inguruan bizi ziren herrixketako biztanleek esaten zuten Aspe bailaran artzain bat bizi zela txabola batean. Artzain honek igotzeko beharra sentitu zuen, mendiak igotzeko gonbidatzen zuela pentsatuz. Ez zen gelditu mendi honen punturik altuenera iritsi arte, eta azkenean lortu zuen.
KONDAIRA: X. mendean, Eurico-k, bisigodoen buruzagiak, Pirinioetako herrixka kristau bat suntsitu zuen. Egun horretan, ama hilda zeukaten eta ezkontzera zihoazen hiru alaba basoan ezkutatu ziren, herrixkako beste biztanleak hiltzen edo esklabu hartzen zituzten bitartean.
 Herrira itzuli zirenean, hildakoez gain, zauriturik zegoen bisigodo bat aurkitu zuten eta sendatzen lagunduko ziotela esan zioten, hiru alaben senargaiak askatzen laguntzen bazien.
Bisigodoa sendatu zenean, kanpamendura eraman zuten. Egun asko igaro ziren eta ez zeukaten oraindik senargaien berririk; beraz, bisigodoarengana joan ziren, bere hitza bete behar zuela gogoratzeko. Soldadu honek esan zien haien senargaiak beste neska batzuekin ezkondu zirela, baina gezurra zen, preso jarraitzen zuten.
Denbora pasatu ahala eta mina gutxitu ahala, ahizpetako bat sendatutako bisigodoarekin ezkondu zen, eta beste bi ahizpak, bakoitza gerlari batekin; baina eztei-gauean zerbait gertatu zen: aitaren espektroa agertu zitzaien neskatxei, eta hauek kanpamendutik ihes egin zuten mendira eta bakoitza txabola batean instalatu zen.
Bat batean, elur-jausi erraldoi batek hiru ahizpa zoritxarrekoen txabolak ehortzi zituen eta lurrikara ikaragarri batek neskatxak zeuden lekuan hiru mendi ospel altxatu zituen: Las Tres Serores (Mont Perdito, Cilindro eta Pico Añiscola), apostaia hirukoitz horren oroimenez.
|
 KONDAIRA: Pirine hil zuen su amatezinaren azken sugarrak itzali ziren eta elurrak dena estali zuen. Baina urtzaroarekin, basora bizitza bueltatuz joan zen. Gutxinaka-gutxinaka, zelai berdeak azaleratu ziren eta lore ederrak hazi ziren. Errekek energia berreskuratu zuten eta aintzirak bete ziren. Animaliak eta naturaren oreka bueltatu zen.
Pertsonek ere herriak eraikitzen eta bailarak jendeztatu zituzten. Eta aldi berean, erraldoiak heldu ziren, mendien edertasunak erakarrita. Hala ere, izaki lotsatiak ziren eta jainkoek ez zituzten gustuko eta baztertu egiten zituzten. Beraz, ezkutatuta bizi ziren.
Erraldoietako bat Netú deitzen zen. Gaizto ospea zuen eta bere izaera beldurgarria zen. Nahiz eta bera bakarrik bizi zen mendian bere ardiekin, inor ez zen bere aurretik igarotzen ausartzen.
Kondairak dioen arabera, egun batean, eskale bat agertu zen Benasque bailaran. Oso langilea zen eta berehala lortu zuen inguruko jendearen maitasuna. Istorioak kontatzen zituen eta lagun handiak egin zituen. Hala ere, hilabete batzuk pasatu ondoren, bere bidea jarraitzea erabaki zuen. Inguruko jendeak Netú-rekin kontuz ibiltzeko ohartarazi zioten, baina eskaleak bere bideari jarraitu zion bailaran barrena.
Egun batzuk geroago, ura eta janaria agortu zitzaizkion. Urrunean, artalde bat ikusi zuen eta hurbildu egin zen. Bat batean, Netú erraldoia agertu zen, bere ardiak zirelako. Ihes egin beharrean, eskaleak, jator eta apal, laguntza eskatu zion. Erraldoiak, bere genio txarrari eta zekenkeriari leial ezetz esan zion. Ez zion ez urik, ez janaririk eman. “Zortea daukazu bizirik joaten uzten dizudalako”, esan zion.
Eskaleak, erraldoiaren kodiziaz harriturik, lasai asko erantzun zion: “zure bihotza harria bezain gogorra da, nahiago nuke zu osorik harri bihurtzea”. Momentu horretan Netú-ren gorputza harri bihurtzen hasi zen. Segundo gutxitan arroka handi bat bihurtu zen. Eta gaur egun Anetoko punta bezala ezagutzen duguna, berez, Netú da, harri bihurtuta.
|
