2011/11/30

VIOLENCIA DE GÉNERO


Hoy en día la violencia de género sigue siendo un problema muy grave que debemos de solucionar en nuestra sociedad. Cuando hablamos de este problema nos referimos a las mujeres que son maltratadas por sus respectivas parejas o exparejas, pero no tenemos que olvidar las demás desigualdades que sufre la mujer en otros muchos ámbitos, como por ejemplo en el laboral. La sociedad va avanzando poco a poco pero todavía queda mucho camino por recorrer para llegar a la igualdad.

El problema del maltrato que sufren algunas mujeres, tanto físico como psicológico, es una situación en la que el hombre se cree superior a la mujer, cree que es suya y por eso cree poder hacer cualquier cosa con ella: quitarle la libertad, considerarla inferior... Además, para cometer semejantes actos no hay ninguna excusa, ni el alcohol, el estrés...

En lo que va de año el total de víctimas en el Estado ha sido de 53 y de ellas tan solo 14 habían denunciado a sus agresores. Este número es un escándalo y en mi opinión cada una de estas muertes son un asesinato más. Si seguimos con estas situaciones es porque las medidas que hay actualmente no son suficientes y los castigos que reciben los hombres maltratadores tampoco.

Este año el Ministerio de Sanidad ha hecho una campaña de la violencia de género bajo el lema “No te saltes las señales. Elige vivir”. Este lema ha sido elegido para que toda mujer maltratada denuncie su situación y sea protegida, pero yo creo que no es un lema muy adecuado teniendo en cuenta que algunas de las mujeres que al final han muerto habían denunciado e incluso tenían una orden de alejamiento que no sirvió para casi nada. Lo que quiero decir con esto es que las mujeres que son maltratadas necesitan saber que van a estar a salvo después de denunciar y como ven que otras no lo están no van a denunciar.

Por esto y por todas las injusticias que sufren las mujeres maltratadas todos y todas deberíamos sensibilizarnos con ellas ayudándolas a dirigirse a los organismos que se han creado para solventar este grave problema.


2011/11/29

VIOLENCIA DE GÉNERO



Desafortunadamente, la violencia de género es un tema de actualidad; y es que casi cada semana una mujer es brutalmente asesinada a manos de su pareja o ex–pareja. En mi opinión es algo inmoral, ya que de lo que estamos hablando es de la muerte de una persona, y en la mayoría de los casos, sin razón aparente.


Hay muchos datos para demostrar estos hechos. En realidad, este año por estas fechas la cantidad de mujeres asesinadas es menor que el pasado, pero aun así son datos alarmantes. El año pasado 73 mujeres fueron asesinadas, cuando este año llevamos 33 mujeres, y aunque el total haya disminuido, los datos son aún demoledores. Es verdad que las víctimas, algunas de ellas, denunciaron el maltrato, pero casi el 30% retiró la denuncia por miedo. Esta situación es muy grave, ya que tras denunciar, tiran la piedra en su propio tejado.


Por eso, en mi opinión, habría que hacer algo por ayudar a todas esas mujeres que han sufrido y que todavía sufren maltratos en silencio. Creo que si todos nos unimos por la causa, podríamos ayudar a construir u futuro en el que las mujeres no se sintieran presas del pánico. Además podrían vivir sin miedo a que sus actos no hagan que unas personas frías y crueles las maten. ¡ Todas y todos tenemos el mismo derecho!

2011/11/17

OBLATEK utzitako arrastoak


Inork orain arte jakin ez duen eta benetan gertatutako istorio hau 1989-1990.urte bitartean gertatu zen. Adi egon istorio honi. Gasteizen Armentia inguruan zegoen eraikin zahar batean gertaturikoa da. Garai hartan eraikina neska gazteak hezitzen zituzten Oblata izeneko moja batzuen eskuetan zegoen.
Ikastetxe ondoan gasolindegi bat zegoen. Gasolindegi horren jabea gizon bakarti eta axolagabea zen. Gizona ez zen ez oso altua, ezta oso baxua ere; ez oso argala, ezta oso lodia ere. Berrogeita hamar urte horiek jadanik igarri egiten zitzaizkion buru horretan. Gizon horrek bere iragan beltza inoiz kentzen ez zituen eguzkitako betaurreko ilun batzuen azpian ezkutatzen zuen.
Mojak ere hezten ez ziren makalak. Neskek lezioa ondo ikasten ez bazuten, zigorrez josten zituzten. Azalak beltzunez beteta bueltatzen ziren etxera.
Egun batean gasolindegiko gizon bakarti eta axolagabea ikastetxean sartu zen jostatu nahian. Hamaikak inguru izango ziren eta ikasleak pation zeuden, Maria Jesus eta Carmen izan ezik. Neska horiek, mojak konturatu gabe, jolas-ordua ikastetxeko kanpandorrean igarotzea erabaki zuten, ez baitzuten patiora jaisteko gogorik eta bakarrik egon nahi zutelako. Inork ez zituen faltan bota. Lurrean eserita zeudela, norbait sumatu zuten eskailerak igotzen.
-Maria Jesus entzun al duzu hori?- ahopeka.
-Bai, Carmen! Nik ezingo ditut berriro jasan Brigida ahizparen kolpeak. -ahots dardaratsuz.
Gizonak ahotsak entzun zituen eta asmo txarrak zituela abiatu zen kanpandorrera.
-Nor dabil hor? -galdetu zuen gizonak ahots sakonez.
Bi neskek ez zuten erantzun. Harrituta gelditu ziren ikastetxe horretan gizon ahotsa entzun zutelako. Beldurrez dardarka zeuden biak. Gizona bat-batean neskak eserita zeuden logelara sartu eta harrapatu zuen lehenengoa hartu zuen esku artean.
-Azkar Maria Jesus, abisatu ahizpa bati bizkor!-esan zuen Carmenek gizonaren atzapar artean zegoela.
-Ahizpa bati esaten badiot zigorra edukiko dugu, patioa hemen goian igaro dugula konturatuko baita. -Esan zuen Carmenek urduritasunez.
Txirrinak jo eta Maria Jesusek ihes egitea lortu zuen. Naturako klasera sartzea eta ezer ez esatea erabaki zuen. Neska gajoari urduritasuna igartzen zitzaion aurpegian.
Kanpandorrean bitartean gizonak arropa kentzeko agindua eman zion neska gajoari. Neskak ezetz esan zion.
-Utz nazazu bakean! -neskak beldur ikaragarriz.
-Ezta pentsatu ere! Zuk nire aginduak bete eta utzi egingo zaitut. Bestela ez dakit zer gertatuko zaizun...-esan zuen gizonak mehatxatuz.
Gizonak neska biluztea lortu zuen baina ezin izan zuen gehiago egin, neskak ez baitzion utzi. Halako batean, gizonak amorru hutsez birjina baten eskultura bat hartu eta buruan jo zuen kolpe batez. Carmen lurrera erori zen odola zeriola.
Hurrengo egunetan Carmen ez zen klaseetara joan eta Maria Jesusek beldurraren beldurrez gertatutakoa kontatu zien ahizpei. Carmen hil egin zen.Monjen ezjakintasunarengatik edo garai hartan gizonek zuten "botereagatik" gertaera hura horrelakoa izan zen.
Urteak igaro ahala, 2010. urtean Oblata mojen ikastetxea bi urtetik hamasei urte arteko ikaskidez osatutako ikastola bihurtu zen. Ikastola horretako irakasle batek, Mari Carmen deituriko irakasle batek hain zuzen ere, bere iraganeko familiaren bila zebilela, gertaera horren berri eduki zuen. Carmen Mari Carmenen birramona zen. Mari Carmenek amorru sakona sentitu zuen bere barnean.
Mari Carmen gaur egun hortik dabil mendeku bila.

2011/11/14


(... JOAN ZEN ASTEKOAREN JARRAIPENA.)

Alaitz oheratu egin zen eta Unai zerk hil ote zuen pentsatzen eta hipotesiak botatzen hasi zen, “Hmm… herenegun afarian triste samar zegoen eta… A, bai!”. Bat-batean Alaitzek gogoratu zuen elkarrizketa, eta gau hartako guztiaz oroitzen hasi zen. Unaik 1.mailako ikasleekin oso triste zegoela esan zion, bere gizarte klaseko ikasleek ez zutelako ezta azterketa bat ere gaindituko. Bai, horregatik zegoen hain haserre eta triste. Bere ikasle guztiek gizarte gorrotatzen zuten eta ez zuten ezer ikasten. Unaik alferrontzi eta ez-jakin batzuk zirela eta horrelako egun batean depresio izugarria izango zuela esan zion.

Hurrengo egunean, Alaitz ikastolara bueltatu egin zen, eta ez zituen klase normalak eman. Ikasleekin haserretuta zegoenez, beraiekin hasi zen hizketan:

- Baina zer uste duzue? Zuen erruz Unai hil egin da. Depresioak jota zegoen, eta horregatik … (Alaitz negarrez hasi zen) horregatik bere buruaz beste egin zuen. Zenbatek gainditu dute hemen, klase honetan, gizarteko azterketa bat?

Hiru neska-mutilek baino ez zuten igo besoa.

- Eta zenbatek ez duzue gainditu?

21 pertsonak igo zuten besoa.

- Ba hori! Eta gizarte ez da hain zaila. Ulertzen dut gustukoa ez izana, baina azterketarako ikasi ez izana ez dut ulertzen. Are gehiago Unairekin gaizki portatu izana. Unai ikastolako irakasle onenetarikoa zen eta zuen erruagatik …

Alaitzek atea itxi, eta berriro irakasle bulegora abiatu zen. Unairengan pentsatzen hasi zen. Zenbat momentu on, zenbat irribarre …

Kafe bat hartzera joan zen, horrela bere burua lasaituko zuelakoan. Kafea hartzen ari zen bitartean, patiora atera zen, eta hara zer ikusi zuten bere begiek. 1. mailako ikasle guztiak batera zeuden. Batzuk negarretan. Beste batzuk, ordea, triste itxurarekin, beraiek baitziren Unai hilda zegoela jakin zuten lehengo ikasleak.

Hurrengo orduak normaltasunez igaro ziren. Bere burua lasaitu nahian, Alaitz Armentia ondoan zegoen basotik ibilalditxoa egitera joan zen, oso eguraldi ona egiten baitzuen (arraroa hau Gasteizen), eta halako batean erlojuari begiratu zion. Arratsaldeko seiak eta hogeita bost ziren. Inspektorearekin elkartzeko ordua ia-ia. Bizi-bizi joan zen korrika egiten ikastolara. Eskailerak saltoka igo zituen, eta irakasle bulegora sartu zen. Han inspektore jauna zegoen azaltzen autopsiak egiaztatutakoa irakasle guztiei: Unaik ez zuen bere buruaz beste egin. Hau zen gertatu zena:Italiar jatetxean onddo risottoa eskatu zuen, eta risotto hori Coprinus Atramentarius izeneko onddo arraro batzuekin egindakoa zen. Baina onddo horiek alkoholarekin jaten badira hil egin ahal dute. Unai oso alaia eta gaztea zenez, afariaren ostean bere lagunekin taberna batera joan zen eta kubata batzuk edan zituen. Horregatik onddoekin erreakzioa egitean, Unai gaizki sentitu zen eta etxera bueltatu zen. Horrexegatik zegoen hilda, eta horregatik ez zeukan odol arrastorik gorputzean.

Hurrengo goizean, Alaitz berriro ikastolara bueltatzean 1. mailako ikasle guztiei eskatu zien barkamena, oso gogorra izan baitzen beraientzat Unaik beren erruarengatik bere buruaz beste zuela pentsatzea.

Hau guztia, pasa den urtean gertatu zen. Handik hona normaltasuna itzuli da ikastolara, baina irakasleak kontu handiagoz ateratzen dira parrandan.

2011/11/11

MI CASA IDEAL


Pasamos mucho tiempo en ellas, seguramente la mitad de nuestras vidas refugiados en ellas, y quizás no le demos la importancia que se merecen. No tienen sentimientos, ni tampoco personalidad, con permiso del periodista Iker Jiménez; aunque sí es verdad que hay de muchos tipos y que es muy difícil encontrarlas idénticas. A mí me gustaría que fuera de una manera especial, como creo que a cada persona le corresponde la suya. Estoy hablando de mi casa ideal.



¿Mi casa ideal? Pues aunque parezca una pregunta simple, es más compleja de lo que parece. Aún así, lo que tengo claro es que debería encontrarse en un lugar rural, donde los problemas se funden como el metal, y donde la amistad se llama pueblo.



En primer lugar, me complacería una puerta con el escudo de la familia en relieve, dando entrada a un jardín con un camino de piedra hacia la puerta del propio edificio. En el jardín un verde intenso pero acogedor, igual que obtiene el color del césped de los grandes estadios de fútbol. A la izquierda, una piscina que no tiene que ser grande, lo justo y necesario para darse el típico chapuzón veraniego. De la piscina se vería un campo de fútbol, de unos doscientos metros cuadrados y dos porterías. Siguiendo adelante un estanque de peces, con la flora y la fauna de los parques mas importantes, que darían un toque de elegancia a la vivienda. Unos metros más adelante, la zona de relax, para sentir la brisa y el olor de la más pura montaña; en ella unas cuantas hamacas y algunas mesas para las ocasiones especiales.



Una puerta es abierta y un mundo rural es descubierto por el recién entrado: a la izquierda tres sofás mirando a una televisión y a la pared de piedra que esconde una ventana magníficamente grande como si de un cuadro de dimensiones gigantes se tratara. Mediante un suelo de parqué llegamos a una cocina grande, de esas que prácticamente no existen con todos los electrodomésticos necesarios para la buena vida. Un comedor se aprecia al fondo, justo al lado de las escaleras con forma de caracol que suben hasta la segunda y tercera planta.



En la segunda planta, los dormitorios y los baños. Los baños rurales pero modernos al igual que elegantes, similares los dos pero con diferente color. Dos de los cuatro dormitorios prácticamente iguales, con una cama grande y un escritorio. Otra de ellas con una cama de matrimonio grande, muy grande. La última sería una habitación grande para las visitas con dos camas de donde se puedan sacar otras dos por debajo.

En la tercera planta la zona de ocio. Uno de los cuartos insonorizado, con unos sillones para las películas o series y un cañón para poderlas ver. En otro todos los videojuegos, consolas, cadenas de música… para estar los niños sin necesidad de molestar. En la tercera una sala de gimnasio, con seis o siete aparatos para mantenernos fuertes y sanos. Además, una sala con libros muchos libros, igual que una biblioteca, pero en pequeña. En el cuarto restante un sofá grande con vistas a la montaña y al pueblo, gracias una ventana enorme.



Esta sería mi casa ideal.

Armentia Ikastolako hilketa


Armentia Ikastolan egun arrunta ez zen. Irakasle guztiek ez zuten beste ezertaz ere hitz egiten. Alaitz Amundarain, ikastolako hainbat hizkuntzatako irakaslea, bere bulegoan zegoen telefono deia jaso zuenean. Telefonoa azkar hartu zuen eta hitz egiten hasi zen.

- Bai?

- Egun on. Alaitz Amundarain irakaslearekin hitz egiten ari al naiz?

- Ba bai, zer nahi duzu?

- Gasteizeko ertzainen hilketa saileko inspektorea naiz, Jose Mari Agirre deitutakoa. Atzo Dato kaleko 12. atariko 2. eskuineko etxean hilda agertu zen Unai Gartzia, ikastolako irakaslea zena. Ezagutzen al zenuen? Agian bere buruaz beste egin du pozoi bat hartuta. Odol arrastorik ez dagoelako esaten dut nik hori…

Bat-batean Alaitzek telefonoa itzali eta mahai gainera bota zuen. Korrika batean irakasleen bulegora heldu zen, eta galdezka hasi zen.

- Zer gertatu da?

- Ez al zenekien? Unai hil egin da. Guztiontzat oso kolpe gogorra izan da.

Alaitz negarrez hasi zen, berak ez zuen ezertxo ere ulertzen eta.

- Baina nola enteratu zarete hain azkar? Ni ezin izan naiz enteratu orain arte.

- Poliziak etxera deitu zigun Unaik afariaren ondoren ea zer egin zuen genekien galdetzen.

Alaitzek irakasleen gela utzi eta 1.A mailako gelarantz abiatu zen, ingeleseko klasea ematera. Egun osoa pentsakor eman zuen Unairi zer gertatu ote zitzaion pentsatzen. Azken gauean irakasleen afaria egin zuten Gasteizeko erdigunean kokatuta zegoen jatetxe italiar batean. Unaik onddo risotto-a eta solomoa eskatu zuen. Triste samar azaldu zen, baina ez zuen ezta keinu arraro bat egin ere; gainera, berarekin hitz egin zuen, baina Alaitzek ez zuen elkarrizketaren ezer gogoratzen.

Klaseak eman eta gero, etxera bueltatu egin zen eta han lasai, tea bat hartu eta telebista ikusten hasi zen. Unairi buruz pentsatzen hasi zen. Hain gaztea zen. Ikastola alaitasunez betetzen zuen. Oso jakintsua, irribarretsua eta alaia zen, ikasle eta irakasle guztiekin ondo portatzen zen eta ikastolan zegoen neska askoren irakaslerik onena zen, baina orain hilda zegoen. Alaitzek hortzak garbitu zituen, eta oherantz abiatzen ari zen heinean, telefono deia entzun zuen. Ertzaintza zen, berriro. Azkar, mugikorra hartu eta ertzainarekin hitz egiten hasi zen.

- Bai, esan!

- Gau on,.Alaitz Amundarain andereñoarekin hitz egiten ari al naiz?

- Bai. Zer nahi duzu?

- Gasteizeko polizia inspektorea naiz, Jose Mari Agirre, berriro. Gogoratzen al nauzu?

- Bai. Zer nahi duzu?

- Pista batzuk ikertzen ari gara, eta irakasle guztiekin hitz egin nahi dugu. Posible al da bihar, ikastolan, zuekin bilera bat izatea?

- Ondo da. Zer ordutan etorriko zarete?

- Ba, bihar 18:30ean egongo gara irakasle bulegoan.

- Ongi da. Agur.

- Agur.

(DATORREN ASTEAN JARRAITUKO DU)

2011/11/07

MI CHICA IDEAL


Soy un chico de catorce años y se me ha ocurrido que podría hacer un trabajo, sobre cómo sería mi chica ideal.

No lo tengo muy claro, pero hoy por hoy lo que más me llama la atención de las chicas, (no nos engañemos) es su físico. Así que me gustan guapas. Me da igual rubias con los ojos azules, que morenas con los ojos castaños; las pelirrojas con pecas tampoco están nada mal.

Como he dicho antes me gustan las chicas, pero si tienen curvas más. Las altas me gustan, pero las bajitas también tienen su gracia.

Pero la verdad, lo más importante es cuando te relacionas con ellas. Guapas sí, pero tontas no, ni chulas, ni presumidas. En realidad, lo que más me gustaría de una chica, es que fuera agradable, que no me hiciera daño al hablar, que de esas hay muchas, y no tan lejos.

Sé que algunas son tímidas y eso les hace ser más inalcanzables, porque a mi también me pasa.

Y con esto ya se aprecia, cuál es mi chica ideal: guapa sí pero, pero buena persona. Espero serlo yo también.


Zer nahi eta hura eman, ARTZE

2011/11/04

DBH 4ko azterketak


DBH 4.mailako AZTERKETAK

OSTEGUNA, azaroak 17

8:30-10:30 – Euskara

15:00-17:00 -Bio-Geo/Latina

OSTIRALA, azaroak 18

8:30-10:30 – Lengua

jolasordua

10:45-12:45 – Ingelesa

jolasordua

13:15-14:20- Etika

ASTELEHENA, azaroak 21

8:30-10:30 - Matematika

15:00-17:00 - Gizarte

ASTEARTEA, azaroak 22

8:30-10:30 - Tekno/Informatika

15:00-17:00 - Artea/Fisika-kimika