Gabonetako erakusketa 2019

EL MUNDO EN EL QUE VIVIMOS

Vivimos en un mundo lleno de injusticias en el que el rico cada vez se hace más rico y el pobre más pobre; en el que dependiendo de tu sexo cobras más o menos; en el que por tu color de piel tienes más oportunidades que otros; en el que si te violan da igual lo que hagas porque seguramente saldrás tú perdiendo; en el que importa más un beneficio económico que el futuro del planeta.

A.G. DBH3D

The adverts of DBH3

SENTIMOS

Bideo EXTRA!!! DBH 3, DBH 4 eta BATXI batera!!

DBH 3,DBH 4 eta BATXI IRABAZLEAK!!

Jarraian DBH 3 eta DBH 4-ko geletan aukeratutako abesti irabazleak

DBH 3.A abesti irabazlea:

DBH 3.B abesti irabazlea:

DBH 3.D abesti irabazlea:

DBH 4.A abesti irabazlea:

DBH 4.B abesti irabazlea:

DBH 4.D abesti irabazlea:

BATXI 1 abesti irabazlea:

BATXI 2 abesti irabazlea:

DBH 1 eta DBH 2 IRABAZLEAK!!!

Jarraian DBH 1 eta DBH 2-ko geletan aukeratutako abesti irabazleak

DBH 1.A abesti irabazlea:

DBH 1.B abesti irabazlea:

DBH 1.D abesti irabazlea:

DBH 2.A abesti irabazlea:

DBH 2.B abesti irabazlea:

DBH 2.D abesti irabazlea:

Euskararen Eguna - PUNTUAZIOAK

DBH 1 eta DBH 2 puntuazioak ikusteko egin KLIK HEMEN

DBH 3 eta DBH 4 puntuazioak ikusteko egin KLIK HEMEN

BATXI 1 eta BATXI 2 puntuazioak ikusteko egin KLIK HEMEN

Abenduak 3, asteartea

AZKUE SARIAK......

POETAS DE 4º ESO. CALIGRAMA

JUNTAS LAS DOS

Como tú aún no te has marchado

yo no te echo de menos

pero cuando tú te vayas

no voy a poder vivir.

Si pasa un día y no nos vemos

siento que a mí me falta algo

aunque cuando estamos juntas

es solo para discutir

Azaroaren 25a...

New York - Federico García Lorca

Os presentamos algunos trabajos de nuestros poetas de 4º. Empezamos con un vídeo de la época surrealista de Lorca.

Mila esker poetak!

BELDUR BARIK...

BELDUR BARIK TOPAKETA OROKORRERA joateko gonbitea luzatzen dizuegu. Parte hartu nahi baduzue apuntatu hemen. Esteka honetan ere doako autobusetan apuntatu zaitezkete.  

Aurten Topaketa orokorra Bilbon izango da eta hara joateko autobusetan apuntatzeko epea bihar, asteartea, azaroaren 19an, 20:00etan bukatuko da. 

APUNTATU LEHENBAILEHEN!!!

1. ebaluazioko konpetentzien ordena

Goiko barran ikusgai duzue DBH konpetentzia azterketen ordutegia eta egutegia

AURTENGO PUBLIZITATE TAILERRETAKO IRAGARKIAK...

DBH 4A

DBH 4B

DBH 4D

BOTABA.. EUSKAL ESAMOLDEEN ERRONKA!

BOTABA... esaera zahar eta euskal esamoldeen inguruko lehiaketa Instagramen!

Gehiago jakin nahi izanez gero, jo esteka honetara!

https://botaba.eus/201811-irabazleak-hasiera/

EUSKAL KULTURA.... hausnarketarako tartea....

GURE MUSIKA....

GURE LITERATURA... hausnarketarako testua...

GURE KULTURA ... Durangoko Azoka... laster, ABENDUAN... kartela badugu...

Youtuberrak behar dira.... lehiaketa...

YOUTUBESKOLA LEHIAKETA 

Youtubeskolak lehiaketa: kartoizko kutxa bat eta “gustatzen zaidalako egiten dut” esaldia

 Euskal Herriko 13 eta 16 urte bitarteko gazteek parte hartu ahalko dute lehiaketan.

 Aurkeztuko diren bideoek euskaraz beharko dute izan.

 Honako bi elementu hauek azaldu beharko dira bideoan: objektu bat, “kartoizko kutxa”, eta esaldi hau, “gustatzen zaidalako egiten dut”.

EPEA: azaroak 24

Informazio gehiago esteka honetan:

 http://www.azkuefundazioarenegunkaria.eus/youtubeskolak-lehiaketa-kartoizko-kutxa-bat-eta-gustatzen-zaidalako-egiten-dut-esaldia/

ANIMA ZAITEZTE!!!!

Eta Bizkaiko herri batzuetan aukera aparta...

USTE GENUEN ZERBAIT GERTATU ZITZAIGULA, GAIXORIK GEUNDELA

Indarkeria matxistaren aurpegirik ankerrena erakusten dute Anshu Rajputek (Abid Nagar, India, 1997) eta Shabnamek (India, 1989). 15 urte zituztenean, bi gizonek azidoarekin eraso zieten, emakumeek ez zutelako haiekin harremanik izan nahi. Aurpegia desitxuratu zieten. Chhanv gobernuz kanpoko erakundearen Sheroes Handout proiektuak «bizi berri bat» eman die. Azidoarekin eraso dieten emakumeak elkartzen dira izen hori duten kafetegietan. Ezin dute kozinatu, beroak min egiten dielako, baina bezeroak zaintzeaz arduratzen dira. Bekoz Beko elkarteak Euskal Herrira gonbidatu ditu, Channvanekin lankidetzan.

Biek 15 urte zenituzten gizon banak azidoarekin eraso zizuenean. Nolakoa zen zuen eguneroko bizitza orduan?

ANSHU RAJPUT: 2014. urtea zen, eta ni ikasten ari nintzen. Hamargarren mailan nenbilen orduan, eta bizikletaz joaten nintzen eskolara egunero.

SHABNAM: Ni ez naiz sekula eskolara joan. Lanean aritzen nintzen: brodatzailea nintzen; arropa egiten nuen.

Zer gertatu zen orduan?

A.R.: Bizikletaz eskolara joaten nintzenean, gizon bat izaten nuen segika, bizilaguna. Halako batean, niregana etorri zen, eta esan zidan nirekin harremanak izan nahi zituela, maite ninduela. 55 urte zituen. Nik ezetz esan nion, ez nuela adin horretako gizon batekin ezer izan nahi. Etxera iristean, gurasoei kontatu nien gertatutakoa; haiek gizonaren etxera joan ziren, eta liskarra izan zuten. Ondoren, gizona gure etxera etorri zen, eta azidoa bota zidan aurpegira, lo nengoela.

Zure kasua ere antzekoa izan zen, ezta, Shabnam?

S.: Bai, niri ere gauez bota zidaten azidoa, lo nengoela. Ez nuen ulertzen zer gertatu zen. Gero konturatu nintzen ezagutzen nuen gizon bat izan zela; haren etxean aritzen nintzen lanean. Hilabete lehenago nirekin harremanak izaten saiatu zen, eta ezetz esan nion nik ere.

Nola eragin zizuen erasoak?

S.: 11 urte igaro nituen etxean gotortuta, inork ez ikusteko. Bitartean, familiak gizon batekin ezkonarazi ninduen. Handik gutxira, gizonak abandonatu egin ninduen, eta elkarrekin izan genuen semea hil egin zen, istripuz.

A.R.: Ni hamabi egunez egon nintzen ospitalean. Atera nintzenerako, eskolako zerrendatik ezabatua zuten nire izena. Gurasoen babesa izan nuen, halere. Haien laguntzari esker lortu nuen nire erasotzailea atxilotzea. Hamar urteko kartzela zigorra ezarri zioten.

Zuri eraso zizun gizona ere atxilotu zuten, Shabnam?

S.: Bai. Urte eta erdi pasatu zuen espetxean.

Erasoa indarkeria matxista moduan identifikatu zenuten?

A.R.: Nik ez nekien zer gertatu zitzaidan. Herri txikietan ez da horren ohikoa, eta guk ez genekien horrelakorik egiten zenik ere. Pentsatzen genuen zerbait gertatu zitzaidala.

S.: Guk ere bai, gaixo nengoela.

Noiz jabetu zineten arazoaren zenbaterainokoa zen?

S.: Chhanv fundazioa ezagutu nuenean. Lagun batek esan zidan kafetegi batzuetan nire gisako emakumeei laguntzen zietela, eta hala izan nuen Sheroes Hangout proiektuaren berri.

A.R.: Fundazioa ezagutu nuenean, bizitzeko ilusioa berreskuratu nuen. Orduan jakin nuen bazirela gehiago, eta elkarri lagun geniezaiokeela.

Zer aldatu da ordutik?

S.: Nik aurpegia estaltzeari utzi diot, eta alaba eskolara bidaltzen dut orain. Lehen ez nuen guraso agiria egiteko adorea, eta orain babestuta sentitzen naiz.

Indarkeria basatia jasan duzue zuek. Zer esango zenukete, ordea, Indiako emakumeek bizi duzuen egoeraz, orokorrean?

S.: Ezagutzen ez ditugun eta maite ez gaituzten gizonekin ezkontzera behartzen gaituzte. Harekin bizi behar duzu, baita haren familiarekin ere. Nik alaba bat daukat, eta seme bat neukan. Nire senar ohiak ez dit sekula galdetu zer moduz nagoen, eta ez dit ezer ere esan gure semea zenaz. Mutil bat jaiotzen denean, ospatu egiten da; neska bat jaiotzen denean, ezbehar bat gertatu balitz bezala da. Nik neuk ere ez dakit zer egunetan jaio nintzen.

A.R.: Nik aitortzen dut nire etxea ez dela ohikoa. Gurean, amak gobernatzen du etxea, eta nik argi daukat neuk gobernatuko dudala nire bizitza. Aitak ere asko zaindu nau; maite dut, eta ez da ingurukoen aitak bezalakoa. Erasoaren aurretik, uste nuen inork ez ninduela maite, eta gero konturatu nintzen gurasoen babesa nuela. Jende asko geratu izan da atzean, isilik. Nik ozen hitz egiten dut, hitz eginez gero jende gehiago inspiratuko dugulako.

SURREALISMO.

Ejercicio de escritura automática en 4ºD. Poema colectivo único e irrepetible. 

Ilustración: Ander Martín

Etxean entzundako kondairak, pasadizoak...

ARNASA

Duela asko, Bortziriak (Nafarroa) eskualdeko mendien magalean, bazen basoz, kobazuloz eta baserriz jositako herri bat, Arantza izenekoa. Ez dezala inork pentsa orduko Arantzak gaur egungoaren antza zuenik, bertako biztanleen tradizio eta ohiturak aski ezberdinak baitziren. Horietatik harrigarriena, dudarik gabe, ordainketak egiteko modua zen. Haiek ez zuten txanponik erabiltzen bizitzeko behar zituzten gauza apurrak erosteko, gaztainak baizik. Hori dela-eta, gaztainondoen presentzia izugarria zen herrian, eta udazken aldera biztanle guztiak aritzen ziren egurrezko eskailera xumea hartu, zuhaitzetara igo eta ahalik eta gaztaina gehien jaso nahian.

Fortunato ere Arantzako baserritarra zen, eta udazken aldera gaztaina asko biltzeko asmoz abiatu zen basorantz, bere egurrezko eskailera beso azpian zuelarik. Halako batean, gaztainondo handi bat ikusi zuen, kokatu zuen eskailera zuhaitzaren kontra eta hasi zen azkar batean, beldurrik gabe, zuhaitzean gora egiten. Zuhaitz oparoa zen, eta goserik gabeko urte batean irrikak Fortunato itsutu zuen. Hasi zen azkar batean, besoak ahalik eta gehien luzatuz, urrutiegi zegoen adarreko gaztaina lodi batzuk harrapatu nahian, baina ezin izan zituen hartu, oreka galdu eta zuhaitzetik lurrerainoko bidea egitea egokitu baitzitzaion. Herriko gazte batzuk hilik aurkitu zuten Fortunato arratsalde horretan bertan, heriotza eragin zion zuhaitzaren azpian, gaztaina gordinen barrualdea baino zuriago.

Herri txikietan ohikoa denez, gazteen irudimenak eta agureen jakin-minak bat egin zuten berriz ere, eta laster hedatu zen Fortunato gizajoaren heriotzaren inguruko istorioa. Horren arabera, gauetan Fortunato hil zen gaiztainondoaren ondotik igaroz gero, arnasketa geldo eta astuna entzun omen zitekeen. Batzuek zioten gizonaren arima zela, eta beste batzuek, piztia haserretu edo sorgin maltzu bat. Adore faltagatik-edo, herriko inor ez zen ausartzen gaueko ordu txikitan gaztainondo sorgindu hartara hurbiltzen.

Udazkeneko gau hotz batean, Joakin baserritarra bere etxera bueltatzen ari zela, gaztainondoaren ondotik igaro zen, bere helmugara iristeko biderik motzena baitzen. Halako batean, hots arraro bat aditu zuen gaztainondoaren inguruan. Arnasa. Hala ere, Joakin ez zen horren aurrean kikildu, eta etxera joan zen azkar batean, kandela bat hartu eta asnasketa astun horien jabea nor zen ikusteko asmoz. Ez zien bere emaztearen kezka eta erreguei jaramonik egin. Berriz ere gaztainondo ingurura heldu zenean, kandelarekin argitu zuen ilargirik gabeko gau hartan ilun agertu zen gunea. Asperen estu bat atera zen baserritarraren ahotik eta adorea bilatzen saiatu zen, pixkanaka-pixkanaka hots berezi hori zetorren lekura hurbilduz. Bat-batean, zer ikusiko eta… Astoa umetzen!

Joakin harrituta geratu zen gau hartan ikusitakoarekin, eta hurrengo egunean, herri guztiak jazotakoaren berri izan zuen. Batzuk zer esan jakin gabe gelditu ziren, eta beste batzuk ez ziren hainbeste harritu. Hala ere, iritziak medio, Joakinen adoreari esker dakigu gaur egun nor zen arnas hots horren jabea: Fortunato hil zen gaztainondo beraren azpian umetzen ari zen astoa.

ZERGATIK DUZU ISTORIOA HAIN GOGOAN?

Gogoan dut oraindik, aurreko urtean, DBH 2ko ikasleok Arantzako egonaldian geundela, istorio hau bertako monitorearen ahotik aditu nuen eguna. Istorioan aipatzen den gaztainondoaren alboan geunden, eta sekulako ilusioarekin entzun nuen kontakizuna, harrigarria iruditzen baitzitzaidan hainbeste urteren ondoren Arantzako biztanleek ahoz aho transmititzen jarraitzea. Hori dela-eta, zein ipuin eta kondaira idatzi pentsatzen hasi nintzenean, ideia bikaina iruditu zitzaidan istorioa idatzi eta ezagutzera ematea, nire oroimenean behintzat gal ez dadin.

BIHOTZEKO BALA

Txikia nintzenean, nire gurasoek familiari buruzko istorioak kontatzen zizkidaten. Baina harrigarriena nire birraitonaren istorioa da.

Nire birraitona Raimundo, 19 urte zituenean, bere familiarekin bizi zen Arabako herri batean. 1936. urtean Espainian Gerra Zibila hasi zen eta bera Asturiasera bidali zuten. 

Egun batean etsaiaren kontra borrokatzera joan ziren. Zelai bat zeharkatzen zeudenean, tirokatu zituzten. Raimundo hiru balaz zauritu zuten. Batek sabelean, beste batek besoan eta azkenak bihotzean eman zion.

Bere kideek hilda zegoela pentsatu zuten eta ibai batera bota zuten. Baina kanpaleku militarrera bueltatzean, kapitainak Raimundoren gorputza jasotzeko agindu zuen, bere familiari entregatzeko.

Gorputza hartzean, bizirik zegoela ikusi zutenez, ospitalera eraman zuten. Han sabeleko eta besoko balak kentzeko operatu zuten. Bihotzekoa ezin izan zuten kendu; izan ere, hilko zen.

Zortea izan zuen, 87 urtez bizi izan zen bihotzeko balarekin. Gainera, bere bizitza osoan osasun oso ona izan zuen. 

ZERGATIK DUZU ISTORIOA HAIN GOGOAN?

Iruditu zait zirraragarria nire birraitonak 87 urte bizi izatea bihotzeko balarekin. Horregatik aukeratu dut istorio hau. Hori gutxi balitz, nire birraitona hil izan balitz, ni ez nintzen existituko.

ROSAMUNDA eta IBAN

Duela urte asko Izartzan, Okina ondoko herri txiki batean, Joakin izeneko kondea bizi zen gaztelu handi batean. Berak Rosamunda izeneko alaba zuen. Joakinek Rosamunda Bernedoko Arnaldo printzearekin ezkondu nahi zuen, Arnaldoren familia oso aberatsa baitzen. Baina Rosamundak Iban deituriko mutil-laguna zuen. Iban Joakinen esklaboa zen, eta gazteluan elkar ezagutu zuten. Baina egun batean Joakin beraien amodioaz konturatu egin zen eta esan zion Ibani: 

- Dirua eta ohorea lortzen baduzu, nire alabarekin ezkontzen utziko dizut. 

Goiz batean, Joakin Mendozara joan zen, beti bezala. Goizero joaten zen lan egitera, eta afaltzeko orduan bueltatzen zen. Baina gau horretan ez zen bueltatu. Esklaboari bere aitaren bila joateko eskatu zion. Ibanek aurpegia estali zuen herritik ateratzea debekatuta zuelako, eta Mendozara joan zen. Bidean Joakin ikusi zuen, baina ez zegoen bakarrik. Haren ondoan gizon batzuk zeuden laban batekin kondea hiltzeko asmoz. Ibanek bera libratzea lortu zuen eta zera esan zion kondeak: 

- Eskerrik asko, mutiko, bizia salbatu didazu. Tori eraztun hau opari bezala. 

Joakin ez zen konturatu libratu zuen mutikoa Iban izan zenik. Hilabeteak pasatu ziren eta kondeak esan zion ohorea lortzeko gerrara joan behar zuela, eta horrela egin zuen mutikoak. Rosamunda geroz eta maiteminiduago zegoen, baina Joakinek ez zuen nahi esklabo bat bere alabarekin ezkontzerik. Horregatik, gerratik bueltatu ondoren, zera esan zion kondeak morroiari: 

- Ohorea lortu duzu gerrara joateagatik, baina oraindik dirua lortzea falta zaizu. Okinako mendien artean Silo deituriko osin bat, zulo sakon bat, dago. Osinean sartzen bazara soka honekin eta altxorrarekin ateratzen bazara, nire alabarekin ezkontzen utziko dizut. 

Joakinek Ibani honi esan baino lehen, soka izorratu zuen, horrela osinetik bizirik ateratzea guztiz ezinezkoa zelako. Arratsalde horretan Iban lagun batekin Silora igo zen. 

- Mesedez, laguna, eraztun hau zaindu. Kondeak eman zidan Mendozan libratu nuenean. Bizirik ateratzen banaiz, Rosamundari emango diot. Bestela, kondeari itzuli.- Esan zion eraztuna eman bitartean. 

Herritar guztiak igo ziren mendira begiratzera. Rosamunda oso urduri zegoen. Kondea, berriz, oso lasai, bazekielako Iban ez zela bere alabarekin ezkonduko, emandako sokarekin ezinezkoa zelako zulotik ateratzea. 

Mutikoa zulora sartu orduko, kondeak eraztuna ikusi zuen haren lagunaren eskuetan. 

- Kaixo, mutil. Zu izan al zinen bizitza salbatu zidana? Horixe da eman nizun eraztuna. - Esan zuen kondeak harriturik. 

- Ez. Nire laguna, Iban, izan zen. Berak eman dit gordetzeko. 

Momentu horretan Joakin konturatu zen Iban izan zela bere salbatzailea, eta mutikoa zulotik ateratzeko agindu zuen. Baina beranduegi izan zen. Ordurako soka apurtu zitzaion, zulora erori eta hil egin zen. 

Rosamunda eta kondea negar egiten hasi ziren eta bat-batean neskatoak zuloan behera salto egin zuen. Iban eta Rosamunda hil egin ziren Joakinen erruz, eta horren ondorioz, kondeak bere gaztelua utzi eta herritik alde egin zuen.

Ordutik esaten da gauero argi bat ateratzen dela osinetik, Ibanen eta Rosamundaren arima.

ZERGATIK DUZU ISTORIOA HAIN GOGOAN?

Nire aitonak kontatzen zidalako aukeratu dut istorio hau. Gainera, nire herri ondoan gertatu omen zen istorioa.

ASPALDIKO KONTAKIZUNAK

Nire amonak eta aitonak txikiaK zireneko kondaira asko kontatzen dizkidate. Nire amonak esaten dit gaur egun ditugun teknologia berri eta gauza moderno guztiei begiratzean, haiek txikitan Historiaurrean edo Prehistorian bizi zirela dirudiela.

Askotan kontatzen zidan istorio dibertigarri hau. Txikia zenean, askotan bere osaba bisitatzera joaten zen, eta baserri batean bizi zenez, ez zegoen komunik. Beraz, animaliak zeuden lekura joan behar zen. Nire amonari ez ez zitzaion batere gustatzen eta beldurra pasatzen zuen. Gorroto zuen oilo guztiak begira egotea txiza edo kaka egiten zuen bakoitzean. Egun batean, oilo batek haginka egin zion ipurdian eta denbora asko egon zen hara bueltatu gabe, esperientzia hori bizi ondoren.

ZERGATIK DUZU ISTORIOA HAIN GOGOAN?

Nire amonaren etxera joatean, askotan kontatu izan didalako kondaira.

BATXI 2 - Lur eta ingurumen zientziak

Batxilergo 2ko ikasleek "Lur eta ingurumen zientziak" irakasgaian gizakiak ingurunean izan duen inpaktua azaltzeko egindako komikia.

II. ARMENTIARRAK ARRAUN THE WORLD

TURISMOA, KIROLA, HONDARTZA ETA JAIA

Ekainak 19. Klaseak amaituta sofan etzanda. Opor gogoa, hainbat hilabetez klasean lan eta lan ibili ostean. Eguerdia da, eta motxilatxoa hartuta Bilbora goaz, bazkaltzera eta arratsaldean hegazkina hartzera. Bazkaria amaitu eta Loiura heldu ginen. Urduri, bai, baina oso emozionatuta. Nire bizitzako bidaia. Baziren urtetxoak herrialde polit eta ikusgarri hartara joateko irrikitan nengoela, eta azkenean egia bihurtzen ari zen nire ametsa. Hegazkinetik jaitsi eta hor zen Londres, nire ametsetako Londres. 

Aste oso batean hiria ikusi genuen, bere zati historikoetara gerturatuz, eta museo batzuk behatuz. Egia esanda, bidaia potentea izan zen, egunero orduak pasatzen baikenituen oinez, baina, merezi du Londres bezalako hiri polit eta liluragarri bat ikusteko. Hainbat leku bisitatzeko aukera izan genuen: Tamesis ibaia, Londreseko dorrea, Big Bena, Westminsterreko abadia, Saint Michelle parkea, London Eyea, Hyde Parka… Baina, nahiz eta leku asko bisitatu, beti aukeratzen da aipagarriren bat. Nire kasuan, bi dira: Tower Bridge (dorrearen zubia) eta Sky Garden (Zeruko lorategia). Tower bridgea Tamesis ibaia igarotzen duen zubia da. Zubi horretan bi pasabide daude: Bata goitik eta bestea behetik. Beheko pasabidea igo egiten da barku handi bat pasa behar denean. Sky gardena, ordea, etxe-orratz handi bat da, 35 pisukoa. Goizean igo ginen, eta goitik Londres osoa ikus daiteke. Hori bai polita! Horrez gain, goiko pisuan taberna bat dago, eta gosaltzeko scon izeneko opil ingeles bat jan genuen krema ingelesarekin eta marmeladarekin. Pena opor horiek amaitu beharra eta Gasteizera bueltatu beharra.

Londresetik bueltatu eta astebete kanpin batean egon ostean, udalekuetara joan nintzen, Rialpera, Lleidan dagoen herri txiki batera. Nire lehenengo urtea zenez, ez nuen ia inor ezagutzen, baina bigarren egunerako lagun asko egin nituen, eta taldean oso ondo moldatzen ginen. Hotelaren ondoan zegoen Noguera Pallaresa ibai handian uretako ekintzak egin genituen: Raftina, arroilak… Hori gutxi balitz, beste ekintza batzuk egin genituen: horien artean nire gustukoenak jumper-a eta kuads-ak dira. Uztailaren 17an, autobusa hartu eta ordu erdiko bidaiaren ostean, Aiguastortas izeneko parke natural batean egun osoa igaro genuen, ibili eta ibili. Nahiz eta oso neketsua izan, oso polita izan zen, eta benetan merezi izan zuen joatea. 

Bueltatu ginenean, dena prestatu genuen eta Bretainiara abiatu ginen. Bretainian, ez zuen eguraldi ona egin; hortaz, nahiz eta gure plana hondartzara joatea izan, inprobisatu genuen eta turismoa egin genuen. Azkenengo bi egunetan, atertu zuen, eguzkia atera zen, eta tenperaturak igo ziren. Egun horietan hondartzara eta igerilekura joan ginen, eta surfa egiteko aukera ere izan genuen.

Eta denborarekin abuztua iritsi zen, eta a zelako abuztua! Lehenengo egunetan, Gasteizeko jaietara joan ginen, kuadrillarekin ondo pasatzera. Txupinazoa, Huntza, Joselu Anaiak… Konturatu gabe, abuztuaren 15a iritsi zen. Egun hartan, Gernikako jaietara joan ginen, Oihan Vega DJ-a ikustera eta jaietan gozatzera. Hurrengo egunean, Mundakan egon ginen, hondartzan, eta arratsaldean Bilbora joan ginen Athletic vs Barça partida ikustera Pozasen. Partida amaitutakoan, azkar batean Bilboko metro zerbitzua hartuta, Portugaletera joan ginen, ETSko kontzertua ikustera, jaietan. Bilboko jaietako lehenengo egunean, Txosnen irekiera eta Mari Jaia ikustera joan ginen. Txosnetan ibili ostean, su artifizialak ikusi genituen, eta amaitutakoan, Abandoibarran zegoen Su Ta Gar kontzertua ikusi genuen. 

Hurrengo egunean, dena prestatu eta Gironako Palseko Platja del Racóra joan ginen. Egunero paseo bat ematen genuen goizean goiz, gero hondartzara joan, snorkela egin, eta igerilekuan ibili. Gauean, kanpinean zeuden ikuskizunak ikusten genituen.

A zelako uda! Oso ondo pasa dut, eta espero dut hurrengo urteetan ere horrelako oporrak egiteko aukera izatea!

UDA

Duela hilabete batzuk Instagramen argazki bat ikusi nuen. Argazkia, egia esanda, nahiko itsusia zen, baina argazkiaren beheko partean zegoen testua interesgarria iruditu zitzaidan. “No sabes lo que tienes hasta que lo pierdes”. Esaldi hori entzunda neukan jada, baina goizeko ordu bietan edozer gauza da interesgarria. Halere, ez nuen esaldia guztiz ulertu uda hau ailegatu arte. Eta seguru aski ez dut oraindik guztiz ulertu. 

Ekainaren bukaeran, Estatu Batuetara joan nintzen nire familiarekin eta lagun batekin. Izugarri polita izan zen, eta asko gustatu zitzaidan, baina Gasteiz asko sentitu nuen faltan. Ez bakarrik hiria, Euskal Kultura eta eguneroko ohiturak ere bai. 

Adibidez, hemen Times Squaren nago. New Yorken Andre Maria Zuriaren plaza, gutxi gorabehera. Bai, ez da argazkirik hoberena baina daukadan argazki bakarra da. Eta bai, lekua harrigarria da, hainbeste pantaila eta dendekin... baina hainbeste zaratak eta jendeak urduri jarri ninduten. Faltan sentitu nuen Plaza Berria eta zentroan dauden beste lekuak, lagunekin egoteko aproposak. Faltan sentitu nuen lasai ibiltzea zentrotik, kotxe bat edo korrika dabilen pertsona baten beldurra izan gabe.

Estatu Batuetan ezinbestekoa den gauza bat jatea da. Uste dut gehiago jan nuela bi astetan New Yorken Euskal Herrian hilabete batean baino. Bost hanburgesa jan nituen, eta nahiz eta janari lasterra asko gustatzen zaidan, horrekin ere aspertu nintzen. Asko gustatzen zait arratsalde batzuetan Pintoreria kalera joatea lagun batekin pintxo batzuk dastatzera. Izugarri gustatzen zait tortilla patata bat izatea afaltzeko. Gauza guzti horiek faltan bota nituen.

Zorionez, uztailaren 4an New Yorken nengoen oraindik, eta Estatu Batuen independentzia eguna nola ospatzen duten ikusi ahal izan nuen. Eta oso ondo pasa nuen. Nire amak ezagutzen zuen familia batekin bateratu ginen su artifizialak ikusteko. Eta asko gustatu zitzaizkidan. Ez gaizki ulertu. Baina ezin nituen Gasteizko Jaiak ahaztu eta haiekin konparatu behar. Lagunekin txupinazoan geratzea abestiak kantatzeko. Gauero egotea kontzertuetan, Green tabernako bokata batekin... Jai biak, Estatu Batuetakoa eta gurea asko gustatu zitzaizkidan, baina beste gauza batekin konparatu eta gero askoz gehiago baloratzen dut.

Testu kaskar honen ondorioa zuk hurbil daukazuna gehiago baloratu behar dela da. Beste kultura eta herrialdeak nahiko politak eta harrigarriak dira, baina sarri zure hirian edertasuna aurkitu ahal duzu ere. Ez naiz oso originala baina horrela da.

NIRE UDA

Oraintxe bertan inoiz baino galduago nago, ez dakit nondik hasi; izan ere, uda honetan oso ondo pasatu dut eta jada bukatu dela pentsatzeak deprimitu egiten nau. Hemendik aurrera goizeko zazpietan esnatu beharko naiz, etxerako lanak egin, ikasi, idatzi, irakurri… Puff, a zer estresa!! Baina, aizu, zer erremedio, opor hauetan gauza guztietarako denbora izan dugu; mendia, hondartza, turismoa…

Niri hondartza izan da gehien gustatu zaidana, erlaxatzeko momentu hori, lasai-lasai, haretan etzanda, olatuen zarata entzunez. Beno guzti hau oso ondo egongo zen, egia izan balitz, baina ez da nire kasua. Egia da hondartzan oso ondo pasatu dudala baina ez naiz erlaxatu eta are eta gutxiago lasai egon. Lehenengo arazoa umeak dira; izan ere, hondartzan ez dago ume bakar bat ere oinez ibiltzen denik, guztiak korrika ibiltzen dira, eta badirudi altxatzen duten hare guztia niregana datorrela (nik behintzat sentsazio hori dut). Gainera, oihu besterik ez dute egiten eta horrela lasai egotea ezinezkoa da. Horrez gain, bada bere semearekin paletan jolasten duen aitarik, baina nik ez dakit jolasten hasi baino lehen aitak esaten dion bere semeari pilota berari bota behar diola eta ez inguruan dagoen beste jendeari, askotan nik jolasten dabilen aitak baino gehiagotan hartu izan baitut pilota. Orain ez pentsatu ez zaidanik hondartza gustatzen, itsasoan jolastea ikaragarri gustatzen zait, eta olatuekin talka egin ondoren erortzen den jendeaz barre egitea oraindik gehiago baina argi gelditu dadila...hondartzan ni ez naiz erlaxatzen.

Mendian ere ederki pasatu dut, paisaia oso politak ikusi ditut eta askotan nekatzeak merezi duela deskubritu dut. Momentu onena mendi tontorrera iristen nintzenekoa zen, horrek esan nahi zuelako aldapa bukatuta zegoela eta zerbait jateko momentua iritsi zela. Momentu txarrena ere bazen, ordea, berriro ere bide berdina egin behar nuela pentsatzen nuelako, aldapa behera zen arren, eta mendi tontorrean nengoenean beti gauza bera pentsatzen nuen, nagusia naizenean “teletransportadore” bat asmatuko dudala, niri beti izugarrizko alfergura ematen baitit menditik jaitsi behar izateak, jada egindako bidea berriro egitea eta berriro nekatu behar izatea Puff! 

Gutxien gustatu zaidana turismoa egin behar izana izan da, ez dut inolako gogorik izaten gauza berriak bisitatzeko eta aurtengoa ere ez da salbuespena izan. Zerbait bisitatzera joan behar ginen bakoitzean, ea autokarabanan geldi nintekeen galdetzen nuen, eta erantzuna beti berdina zen, ezetz, eta batere gogorik gabe joan behar izaten nintzen. Gauza batzuk beste batzuk baino interesgarriagoak izan dira eta ez nengoen beti kopetilun guztiok nahi genuena egin behar genuelako, gogorik ez izan arren . Hauek izan dira nire oporrak eta hurrengoetarako falta dena pentsatzeaz soilik desesperatu egiten naiz.

‘UDA 19’

Esango nuke uda hau beste uda bat izan dela, baina gezurretan esango dut hori esaten badut. Uda honek aldatu nau, hobeto esanda, ezagutu ditudan pertsonek aldatu naute.

Uztailean Pilesera joan nintzen, Valentzia ondoko herri batera. Hamar egunez egon nintzen han hiru lagunekin eta han beste hiru lagun aurkitu nituen baina lagun asko egin nituen eta denok familia moduko bat sortu genuen. Egun guztietan ekintza berriak egiten genituen; gertu zeuden herriak bisitatu, hondartzetara joan uretako kirolak praktikatzera…eta Valentziara ozeanografikoa ikustera ere joan ginen, baina gehien gustatu zitzaidana Calpera joatea izan zen, han denok batera jan genuelako eta gero itsaslabar batetik saltoka uretara pasatu genuelako arratsaldea. Espero genuena baino azkarrago pasatu ziren hamar egun horiek, eta hobeto bukatzeko gauean denok uretara sartu ginen ilargia oso distiratsu zegoela aprobetxatuz. Gero dutxatu eta hondartza ondoan diskoteka bat montatu genuen gauak aurrera egin bitartean. Bueltako busean, ez genuen sinisten dena bukatu zenik. Baina, noski, gero berriz elkar ikusi genuen. Dudarik gabe, hamar egun horiek errepikatuko nituzke.

Abuztuan Gasteizko jaiak heldu ziren. Piles eta gero, hasi nintzen Gasteizen bizi ziren lagunekin geratzen, eta handik kuadrilla moduko bat sortu genuen. Elkarrekin atera ginen Gasteizko jaietan. Pena izan zen bakarrik lehenengo hiru egunetan egotea, baina horregatik egun horiek topera aprobetxatu nituen. Dudarik gabe jaietako lehenengo eguna hoberena izan zen, lagun baten etxean lo egiten geratu nintzelako; beraz, denbora gehiago geratzen utzi ziguten. Ateratzean, beti jende guztia kalean aurkitzen duzu eta oso dibertigarria da. Jaietan egon nintzen azken egunean, euria egin zuen gauean; beraz, ez genuen gauza askorik egin. Gainera, etxera goiz joan behar izan nuen hurrengo goizean goiz altxatu behar nintzelako nire herrira joateko. Espero dut inoiz ez ahaztea hiru egun hauek.


Nire herrian egon eta gero, abuztuko azken astea Marbellan pasatu nuen. Oso polita da. Alboko hiriak bisitatu genituen eta turismoa egin genuen, baina ere hondartzan eta igerilekuan denbora pasa genuen erlaxatuta. Oso gustura egon nintzen han. Pena hain urrun egotea, bakarrik joan eta etorrian bi egun galtzen direlako. Gauza asko ikusteko geratu zaizkit han. 

Pena da hain motzak egitea hiru hilabete hauek, baina ezin naiz penarekin geratu, uda zoragarri hau eduki dudala jakinda. 

Nire udan parte hartu duten pertsonei, ESKERRIK ASKO!