BELDUR GAUA ARMENTIA IKASTOLAN ( II.ATALA)

BELDUR GAUA ARMENTIA IKASTOLAN (II. ATALA)

Lehen Hezkuntzako irakasle gela parez pare neukanean, barruan zegoen norbaiten oihuak entzun nituen. Nire adineko neska batzuen oihuak ziren. Kontu handiz zabaldu nuen atea. Bertan ikusi nuena oso gogorra izan zen niretzat. Han zeuden Leire Tellitu eta Unai Gartzia, nire gelako neska talde bati munduko herri, ibai eta mendi guztiak ikasi behar zituztela esaten. Hamar herriren izenak esaten zituzten minuturo eta neskek memorizatzen ez bazituzten, Leirek eta Unaik elkarri musu ematen zioten... Tortura gogorragorik... Handik atera behar nituen nire lagunak;. Plan zoragarri bat prestatu nuen, baina orduan Unaik ni ikusi eta salatu egin ninduen zera oihukatuz:

-Eider Martinez! Eider Martinez!- Niregana ibiltzen hasi zen zonbi bat bezala, etengabe nire izena esanez.

Ziztu bizian alde egin nuen handik, eta azken solairura igo nintzen.

Oraindik entzuten nituen Unai Gartziaren oihuak urrunean:

-Eider Martinez...! Eider Martinez...!

Goiko solairuan nengoela, berriro oihuak entzun nituen. Oraingoan oihuak ez ezik, negarrak ere entzuten ziren. Berriro irakasle gelatik zetozen soinu itsusiok. Bertan sartu gabe imajinatzen nuen zein ikasgaik sor zitzakeen Armentia ikastolako norbaiten negarrak: Naturak.

Oso poliki atea pixka bat ireki nuen. Oraingo honetan ezin izango nuen ihes egin, Josu Linaza ate aurrean baitzegoen. Besotik heldu eta mahaian eseri ninduen, DBH 2.mailako ikasle batzuekin batera. Berehala ekarri zidan besteek zuten orrialdea. Bertan nire bizitza osoan egingo ez nuen problema bat zegoen idatzita.

Susto ikaragarria hartu nuen Josuk hitz egin (oihukatu) zuenean:

-ZUK ERE EZ AL DAKIZU EGITEN?

Isilunea.
Ez neukan nire beldurra adierazteko hitzik,ezta burua altxatzeko ausardiarik ere. Beste ikasleek ere ez.

-ERANTZUIDAZU! ZERTARAKO HITZ EGITEN DUT NIK KLASEAN ZAUDETENEAN? HORMAREKIN HITZ EGINGO BANU, GAUZA BERA LORTUKO NUKE!ZUEK EZER EZ IKASTEA!

Ez dakit nondik burua pixka bat altxatzeko adorea bildu nuen. Eskerrak, Josuk kalkulagailua nire buruaren kontra bota nahi zuela konturatu bainintzen. Irakasle gelatik ihes egin behar nuen, eta bizkor. hala egin nuen eta Josu eta beste ikasleak konturatu baino lehen kanpoan nengoen.

Eskailera buruan sorpresa bat aurkitu nuen:

-Eider Martinez...! Eider Martinez...!- Unai Gartziak.
Ezin nuen eskaileretatik jeitsi eta segundu batzuen buruan Josu Linaza irakasle gelatik aterako zen kalkulagailua eskuan nire burmuin ederra suntsitu nahian. Zer egin? Korrika, ezkerretara. Bide okerra, bertan Aidekoren gela baitzegoen. Horrek zera esan nahi zuen: MATEMATIKA. Bai, gutxien gustatzen zaidan ikasgaia. Baina Unai Gartziak bere zonbi-abiadura nabarmen handitu zuen, eta Josu irakasle gelatik atera zen jada. BI kalkulagailurekin, esku bakoitzean bat. Matematika gelan sartu beharko.

Ez ninduen harritu bertan Aideko ikusteak. Harritu nindutenak bere hitzak izan ziren:

-Kaixo Eider! Zu bakarrik falta zinen. Hemendik aterako zaitut! Etorri nirekin.

-Zer?

-Ez al duzu hemendik atera nahi?

-Ba bai, baina Unai Gartzia, Josu Linaza...

-Lasai, hemen ditut bakoitzaren ikasle gogokoenak...beraiek lasaituko dituzte.

Orduan konturatu nintzen gelako izkina ilunenean bi ikasle zeudela eserita, neska bat eta mutil bat.

-Beraiek irakaslea ikusi bezain laster "pelota" egiten hasiko dira. Irakasleek gustoko dituzten gauzez hasiko dira hizketan eta erasotzeko gogoak pasatuko zaizkie.-Esan zidan Aidekok.

Laurok batera atera ginen klasetik, eta Aidekok esan bezala, berehala joan ziren irakasleengana. Neska Josu Linazarengana hurbildu zen eta berarekin hasi zen hizketan. Kalkulagailuak lurrera bota zituen eta bat-batean barrez hasi eta neskarekin lasai-lasai jarraitu zuen hitz egiten. Aluzinazioak zirela uste nuen, baina ez. Besoan atximurka egin nuen konprobatzeko eta errealitatea zen.

Unai Gartziari dagokionez, zonbi batek bezala hitz egiteari utzi zion eta berehala erromatarrei buruzko eztabaida interesgarri bati buruz hasi zen hizketan beste ikaslearekin.

Hil nahi ninduten bi irakasleak entretenituta zeudelarik, Aideko eta biok eskailera nagusietan behera joan ginen. Behean Aintzane zegoen izkina batean eserita marmarrean "Utziko,utziko..." esaten.