BELDUR GAUA ARMENTIA IKASTOLAN ( I.ATALA)

BELDUR GAUA ARMENTIA IKASTOLAN (I. ATALA)

 Ez dut inoiz ahaztuko gau beldurgarri hura. Ikusi nituen gauza itsusi guztiak, entzundako hitzak eta esaldiak... betiko geratuko dira iltzatuta nire buruan. Inork merezi ez duen esperientzia ahaztezina bizitzea tokatu zitzaidan. Kontatuko dizuet istorioa...

2010eko Halloween gaua zen eta ni DBH 1.maila ikasten ari nintzen. Urte horretan irakasleek "beldur gaua" prestatu zuten ikastolan, eta DBHko ikasle guztiak gonbidatu zituzten. Beldurra pasa nahi bagenuen toki hoberik ez genuela aurkituko esaten ziguten, baina ez zuten ikasle bat bera ere konbentzitu. Ni eta nire lagunok, DBHko lehenengo urteko ikasle AUSARTOK, harro-harro agertu ginen Halloween gauean Armentia ikastolan, irakasleek prestatutakoak beldurra emango ez zuelakoan. Gurekin batera DBH 2,3 eta 4. mailako hainbat ikasle ere etorri zen, seguraski gure pentsamendu berarekin. Hitz  egiten jardun genuen minutu batzuetan, Josu Linaza agertu zen arte. Normala denez, bere aurpegia parez pare ikusteak bakarrik beldurtu egin gintuen, baina Jaungoikoari esker ate nagusitik sartu behar genuela esatera besterik ez zetorren.

Hala egin genuen, eta denbora labur baten buruan baginen denok ate nagusiaren aurrean. Inork ez zuen lehen pausua eman nahi (badaezpada) eta DBH 4.mailako bi mutil sartu ez ziren arte, ez zen beste inor sartu. Besteok ezer arrarorik gertatzen ez zela ikustean, gauza bera egin genuen, baina azken ikaslea sartzean, DANBA! Ikastola itxita dagoenean jaisten den pertsiana guztiz itxi zen, eta barruan gelditu ginen denok, ilunpean eta guztiz izuturik. Berehala hasi ziren nesken oihuak nabarmentzen, baina bat-batean denak isildu ziren. Oso beldurtuta nengoen, geldi-geldi nire izkinako txokoan. Orduan konturatu nintzen nire egoeraz. Ez zen beste arnas hotsik entzuten. Jada ez nituen jendearen eskuak han-hemenka nabaritzen. Eskuak mugitu nituen nik, ea zerbait ikutzen nuen konprobatzeko... baina ez. Bakar-bakarrik nengoen han.

Non zegoen jende guztia? Non nire lagunak? DENAK etorri ziren nirekin ikastolara, ez zen nik amestutako zerbait! Zer gertatu zitzaien? Hilda egongo al ziren? Zaurituta, agian? Nola demontre aterako nintzen NI ikastolatik?

Oso-oso beldurtuta nengoen, ez nekien zer egin.

Kontu handiz aurreraka ibiltzen hasi nintzen. Eskuinaldera begiratu nuen...ez zegoen inor idazkaritza bulegoan...ezkerrera begiratu...ezer arrarorik ez areto nagusian...aurrera begiratu...eta BAI!

-Aintzane! Aintzane! Eskerrak! Nire salbazioa zara! Hemendik atera behar dugu, ikasle guztiak desagertu egin dira. Asko pozten naiz zu ikusteaz! Uzten didazu zu besarkatzen...?-Oooso arraro begiratu zidan, haserre egongo balitz bezala. Zer egin ote nuen ba nik? Zera esan zidan:

-UtziKO...-Oooso haserre zegoen.

-Zer?-Galdetu nion nik.

-UtziKO esaten dela, ez uzTEN!-Oooso haserre jarraitzen zuen. Orduan, egoeraren larritasunaz ohartu nintzen. Nola egin nezakeen horrelako akats LARRI bat? Sekula ez zen horrelako hitz itsusirik nire ahotik irten... Momentu batez gauza beldurgarri bat gertatuko zela pentsatu nuen; baina ez...ezinezkoa zen...HORI ezin zen gertatu! Oker nengoen, gertatu egin zen.

-Suspensoa jarriko dizut aurten euskaran! Bai horixe! Zero erraldoia jarriko dizut! Ez egin negarrik edo ez-ohikoetara joango zara zuzenean!

Hori gehiegizkoa izan zen. NI ez-ohiko azterketetan? Traumatizaturik utzi ninduen pentsamendu horrek, eta gehiago ez entzuteko eskailera nagusietatik goiko solairura igo nintzen korrika. Ez nekien "Aintza"ren oihuak amesgaizto okerrago baten hasiera besterik ez zirela.