Hizki, alfabeto eta esamolde batzuek osatzen duten hizkera modu normala dela irudituko zaizue lehen begiratuan. Normala baino gehiago, edonon ikusi, entzun eta aurki daitekeena. Besteen antzekoa edo berdina dela irudituko zaizu.
Batzuek ahoari itsatsita daramate egunero, amak erakutsi zien bezala, dakizkiten denetatik lehenengoa eta beraientzat oinarrizkoa dena. Beste batzuek, aldiz, noizbehinka erabiltzen dute egunerokotasunean, baina komunikatzen ari den beste pertsonak (edo pertsona taldeak) tresna hau ondo erabili eta funtsezkotzat jotzen duenean. Badago pertsona kopurua handi bat gainera zeinek ama-tresneria bezala ikasi duen, baina gero oinarrizkotzat ez jo edo mespretxatzen dutelako erabiltzen ez dutenak, nahiz eta benetan, erabiltzen jakin. Sailkapenekin amaitzeko, gizabanako sail bat ere existitzen da, nahiz eta kopuru gutxienekoa izan, esamolde eta hitz multzo hau ikasten saiatzen dagoena, komunikazio-tresna hori aurrera ateratzeko eta galzorian ez geratzeko, iraganean hainbat alditan gertatu zen bezala. Esaerak dioen bezala: “Hizkuntza bat ez da galtzen ez dakitenek ikasten ez dutelako, baizik eta dakitenek mespretxatu eta erabiltzen ez dutelako”.
Berbakuntza modu honen lehen aztarnak III. mende inguruan aurkitu ziren eta geroztik eskuizkribu, hitz, esamolde eta horrelako aztarnak joan dira aurkitzen urteen poderioz. Jendeak pentsatuko du, tresneria honek oraindik martxan jarraitzeko, duela mende gutxi aurkituko zela hori, bestela galdu egingo baitzen, hainbat aztarna gaur egun arte bide erdian geratu diren bezala. Baina ez da horregatik, baizik eta komunikazio sortzaile horrek beste medio batzuetan indar handiagoa izan baitzuen, euren artean ahozkoan. Alfabeto oso batez osatutako identitate mota honek bere hasierako sorkuntza eta formazio urteetan ahozkoan inportantzia handia izan zuen. Beraz, horrek esan nahi du idatzian oso gutxi ematen zela: gaur egungo egoeraren guztiz kontrakoa.
Gaur egun, XXI. mendean, tresneria hau (dagoeneko zahartzen hasia dena) galtzorian egoteko pausu pare batera dago, azken urte hauetan erabili den martxan jarraituz. Gazteak, nahiz eta gehienak gaur egun berbakuntza honek errepresentatzen duen herrialdekoak izan, erdaraz mintzatzen dira barra-barra, honen egoeran segundu bat bera ere pentsatu gabe; gehienen argudioz, tresna hau erabiltzeak “lotsa ematen dielako” edo “ez duelako ezertarako balio" esanez. Nagusien eta pertsona zaharren artean, berriz, esamolde eta hizki multzo honen erabilera handia da, beraiek badakitelako zein den tresna hau erabiltzeak duen garrantzia eta dakartzan ondorioak, badakitelako, EUSKALDUNAK izanik, beraien identitatea dela berbakuntza hau. Beraiek harro daude: bai beraien buruez, bai beraien mugez, hizkuntzaz eta herrialde hau osatzen duten sinboloez: Gernikako Arbolaz eta abarrez.
Konturatu ez bazarete, euskarari buruz ari naiz hitz egiten. Bai, jaun-andreok, bai: EUSKARAZ. Hizkuntza bat zein berak errepresentatzen duen herrialdean, EUSKAL - HERRIAN, hizkuntza ofiziala den, eta bertan eta muga horietatik kanpo bizi diren bere maitale, erabiltzaile eta “semeentzat”, beraien BIZITZA, IDENTITATEA eta HIZKUNTZA den. Eurak baitira, benetan, egunerokoan hizkuntza eta herrialde honengatik eta bere eskubideengatik borrokan dabiltzanak, hizkuntza hau MAITATZEN dutenak.
Harrituko zarete benetan, baina halakoa da errealitatea. Batzuei euskara erabiltzeak “lotsa” ematen dien bitartean, beste batzuek edozer ematen dute, aintzinako hizkuntza honen salbazioa eta aurrerapena edo eboluazioa ikusteagatik. Ni, egia esan, Eibarkoa naiz, eta oso harro nago nire hizkuntza eta herrialdea defendatzen dudalako edozein arriskuren aurrean, beste pertsona-talde (euskaldunen) laguntzat. Beraz, esan dezaket: Gora Euskal Herria, euskaldunak eta euskara !
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina