BELDUR GAUA ARMENTIA IKASTOLAN ( III.ATALA)

BELDUR GAUA ARMENTIA IKASTOLAN (III. ATALA)

Poliki-poliki eta zarata handirik egin gabe pasa ginen bere albotik. Ateratzear geundela, pertsiana oraindik jeitsita zegoela konturatu nintzen, eta handik ezin izango genuela atera. Bat-batean Aidekok besotik gogor heldu zidan eta areto nagusian sartu ninduen, ezer esan gabe. Eszenatokiaren erdi-erdian mahai bat zegoen, eta mahai gainean boligrafo bat, arkatz bat eta borragoma bat zeuden.

-Ziria sartu dizut! KAR, KAR, KAR!-Esan zuen Aidekok. Beldur handia nabaritu nuen barre egin zuenean. Pelikuletan egiten dituzten barre maltzurrak bezalakoa zen bere barre egiteko modua. Mahairaino eraman ninduen eta bertan aurkitu nuen nire amesgaizto okerrenetan beti agertzen zena: matematikako urte osoko azterketa.

-Azterketa egiten ez baduzu, ez zara INOIZ hemendik aterako! KAR, KAR, KAR! Egiten ez baduzu, ez dizut atea irekiko!

Bost minutuan egin nuen azterketa eta entregatu egin nion.

-Bukatuta?

-Bai.

-Erantzun guztiak gaizki daude...KAR! Hemen hilko zara!

-Baina Aideko...zuk azterketa egin behar nuela esan didazu, ez ondo egin behar nuela!

-Zer? Oooo eez! Zuk sartu didazu ziria oraingoan! Atea ireki beharko dizut...

Bere hitza bete zuen eta atea ireki zidan. Azkenean! Irtetea lortu nuen! Eta beste ikaskide guztiak ere kanpoan zeuden! 

Hurrengo egunean klaseko kortxoan paper bat jarri zuten irakasleek. Datorren urtean beste Halloween gaua prestatuko zutela jartzen zuen. Ez genuela beldurrik pasako, bakarrik dibertitzeko gau bat izango zela jartzen zuen...

BELDUR GAUA ARMENTIA IKASTOLAN ( II.ATALA)

BELDUR GAUA ARMENTIA IKASTOLAN (II. ATALA)

Lehen Hezkuntzako irakasle gela parez pare neukanean, barruan zegoen norbaiten oihuak entzun nituen. Nire adineko neska batzuen oihuak ziren. Kontu handiz zabaldu nuen atea. Bertan ikusi nuena oso gogorra izan zen niretzat. Han zeuden Leire Tellitu eta Unai Gartzia, nire gelako neska talde bati munduko herri, ibai eta mendi guztiak ikasi behar zituztela esaten. Hamar herriren izenak esaten zituzten minuturo eta neskek memorizatzen ez bazituzten, Leirek eta Unaik elkarri musu ematen zioten... Tortura gogorragorik... Handik atera behar nituen nire lagunak;. Plan zoragarri bat prestatu nuen, baina orduan Unaik ni ikusi eta salatu egin ninduen zera oihukatuz:

-Eider Martinez! Eider Martinez!- Niregana ibiltzen hasi zen zonbi bat bezala, etengabe nire izena esanez.

Ziztu bizian alde egin nuen handik, eta azken solairura igo nintzen.

Oraindik entzuten nituen Unai Gartziaren oihuak urrunean:

-Eider Martinez...! Eider Martinez...!

Goiko solairuan nengoela, berriro oihuak entzun nituen. Oraingoan oihuak ez ezik, negarrak ere entzuten ziren. Berriro irakasle gelatik zetozen soinu itsusiok. Bertan sartu gabe imajinatzen nuen zein ikasgaik sor zitzakeen Armentia ikastolako norbaiten negarrak: Naturak.

Oso poliki atea pixka bat ireki nuen. Oraingo honetan ezin izango nuen ihes egin, Josu Linaza ate aurrean baitzegoen. Besotik heldu eta mahaian eseri ninduen, DBH 2.mailako ikasle batzuekin batera. Berehala ekarri zidan besteek zuten orrialdea. Bertan nire bizitza osoan egingo ez nuen problema bat zegoen idatzita.

Susto ikaragarria hartu nuen Josuk hitz egin (oihukatu) zuenean:

-ZUK ERE EZ AL DAKIZU EGITEN?

Isilunea.
Ez neukan nire beldurra adierazteko hitzik,ezta burua altxatzeko ausardiarik ere. Beste ikasleek ere ez.

-ERANTZUIDAZU! ZERTARAKO HITZ EGITEN DUT NIK KLASEAN ZAUDETENEAN? HORMAREKIN HITZ EGINGO BANU, GAUZA BERA LORTUKO NUKE!ZUEK EZER EZ IKASTEA!

Ez dakit nondik burua pixka bat altxatzeko adorea bildu nuen. Eskerrak, Josuk kalkulagailua nire buruaren kontra bota nahi zuela konturatu bainintzen. Irakasle gelatik ihes egin behar nuen, eta bizkor. hala egin nuen eta Josu eta beste ikasleak konturatu baino lehen kanpoan nengoen.

Eskailera buruan sorpresa bat aurkitu nuen:

-Eider Martinez...! Eider Martinez...!- Unai Gartziak.
Ezin nuen eskaileretatik jeitsi eta segundu batzuen buruan Josu Linaza irakasle gelatik aterako zen kalkulagailua eskuan nire burmuin ederra suntsitu nahian. Zer egin? Korrika, ezkerretara. Bide okerra, bertan Aidekoren gela baitzegoen. Horrek zera esan nahi zuen: MATEMATIKA. Bai, gutxien gustatzen zaidan ikasgaia. Baina Unai Gartziak bere zonbi-abiadura nabarmen handitu zuen, eta Josu irakasle gelatik atera zen jada. BI kalkulagailurekin, esku bakoitzean bat. Matematika gelan sartu beharko.

Ez ninduen harritu bertan Aideko ikusteak. Harritu nindutenak bere hitzak izan ziren:

-Kaixo Eider! Zu bakarrik falta zinen. Hemendik aterako zaitut! Etorri nirekin.

-Zer?

-Ez al duzu hemendik atera nahi?

-Ba bai, baina Unai Gartzia, Josu Linaza...

-Lasai, hemen ditut bakoitzaren ikasle gogokoenak...beraiek lasaituko dituzte.

Orduan konturatu nintzen gelako izkina ilunenean bi ikasle zeudela eserita, neska bat eta mutil bat.

-Beraiek irakaslea ikusi bezain laster "pelota" egiten hasiko dira. Irakasleek gustoko dituzten gauzez hasiko dira hizketan eta erasotzeko gogoak pasatuko zaizkie.-Esan zidan Aidekok.

Laurok batera atera ginen klasetik, eta Aidekok esan bezala, berehala joan ziren irakasleengana. Neska Josu Linazarengana hurbildu zen eta berarekin hasi zen hizketan. Kalkulagailuak lurrera bota zituen eta bat-batean barrez hasi eta neskarekin lasai-lasai jarraitu zuen hitz egiten. Aluzinazioak zirela uste nuen, baina ez. Besoan atximurka egin nuen konprobatzeko eta errealitatea zen.

Unai Gartziari dagokionez, zonbi batek bezala hitz egiteari utzi zion eta berehala erromatarrei buruzko eztabaida interesgarri bati buruz hasi zen hizketan beste ikaslearekin.

Hil nahi ninduten bi irakasleak entretenituta zeudelarik, Aideko eta biok eskailera nagusietan behera joan ginen. Behean Aintzane zegoen izkina batean eserita marmarrean "Utziko,utziko..." esaten.

BELDUR GAUA ARMENTIA IKASTOLAN ( I.ATALA)

BELDUR GAUA ARMENTIA IKASTOLAN (I. ATALA)

 Ez dut inoiz ahaztuko gau beldurgarri hura. Ikusi nituen gauza itsusi guztiak, entzundako hitzak eta esaldiak... betiko geratuko dira iltzatuta nire buruan. Inork merezi ez duen esperientzia ahaztezina bizitzea tokatu zitzaidan. Kontatuko dizuet istorioa...

2010eko Halloween gaua zen eta ni DBH 1.maila ikasten ari nintzen. Urte horretan irakasleek "beldur gaua" prestatu zuten ikastolan, eta DBHko ikasle guztiak gonbidatu zituzten. Beldurra pasa nahi bagenuen toki hoberik ez genuela aurkituko esaten ziguten, baina ez zuten ikasle bat bera ere konbentzitu. Ni eta nire lagunok, DBHko lehenengo urteko ikasle AUSARTOK, harro-harro agertu ginen Halloween gauean Armentia ikastolan, irakasleek prestatutakoak beldurra emango ez zuelakoan. Gurekin batera DBH 2,3 eta 4. mailako hainbat ikasle ere etorri zen, seguraski gure pentsamendu berarekin. Hitz  egiten jardun genuen minutu batzuetan, Josu Linaza agertu zen arte. Normala denez, bere aurpegia parez pare ikusteak bakarrik beldurtu egin gintuen, baina Jaungoikoari esker ate nagusitik sartu behar genuela esatera besterik ez zetorren.

Hala egin genuen, eta denbora labur baten buruan baginen denok ate nagusiaren aurrean. Inork ez zuen lehen pausua eman nahi (badaezpada) eta DBH 4.mailako bi mutil sartu ez ziren arte, ez zen beste inor sartu. Besteok ezer arrarorik gertatzen ez zela ikustean, gauza bera egin genuen, baina azken ikaslea sartzean, DANBA! Ikastola itxita dagoenean jaisten den pertsiana guztiz itxi zen, eta barruan gelditu ginen denok, ilunpean eta guztiz izuturik. Berehala hasi ziren nesken oihuak nabarmentzen, baina bat-batean denak isildu ziren. Oso beldurtuta nengoen, geldi-geldi nire izkinako txokoan. Orduan konturatu nintzen nire egoeraz. Ez zen beste arnas hotsik entzuten. Jada ez nituen jendearen eskuak han-hemenka nabaritzen. Eskuak mugitu nituen nik, ea zerbait ikutzen nuen konprobatzeko... baina ez. Bakar-bakarrik nengoen han.

Non zegoen jende guztia? Non nire lagunak? DENAK etorri ziren nirekin ikastolara, ez zen nik amestutako zerbait! Zer gertatu zitzaien? Hilda egongo al ziren? Zaurituta, agian? Nola demontre aterako nintzen NI ikastolatik?

Oso-oso beldurtuta nengoen, ez nekien zer egin.

Kontu handiz aurreraka ibiltzen hasi nintzen. Eskuinaldera begiratu nuen...ez zegoen inor idazkaritza bulegoan...ezkerrera begiratu...ezer arrarorik ez areto nagusian...aurrera begiratu...eta BAI!

-Aintzane! Aintzane! Eskerrak! Nire salbazioa zara! Hemendik atera behar dugu, ikasle guztiak desagertu egin dira. Asko pozten naiz zu ikusteaz! Uzten didazu zu besarkatzen...?-Oooso arraro begiratu zidan, haserre egongo balitz bezala. Zer egin ote nuen ba nik? Zera esan zidan:

-UtziKO...-Oooso haserre zegoen.

-Zer?-Galdetu nion nik.

-UtziKO esaten dela, ez uzTEN!-Oooso haserre jarraitzen zuen. Orduan, egoeraren larritasunaz ohartu nintzen. Nola egin nezakeen horrelako akats LARRI bat? Sekula ez zen horrelako hitz itsusirik nire ahotik irten... Momentu batez gauza beldurgarri bat gertatuko zela pentsatu nuen; baina ez...ezinezkoa zen...HORI ezin zen gertatu! Oker nengoen, gertatu egin zen.

-Suspensoa jarriko dizut aurten euskaran! Bai horixe! Zero erraldoia jarriko dizut! Ez egin negarrik edo ez-ohikoetara joango zara zuzenean!

Hori gehiegizkoa izan zen. NI ez-ohiko azterketetan? Traumatizaturik utzi ninduen pentsamendu horrek, eta gehiago ez entzuteko eskailera nagusietatik goiko solairura igo nintzen korrika. Ez nekien "Aintza"ren oihuak amesgaizto okerrago baten hasiera besterik ez zirela.

eta mezua ahaz ez dezagun...

BIZI ETA UTZI BIZITZEN!

BIZI ETA UTZI BIZITZEN

 Duela bi hilabete gertatutako istorioa da hau. Aintzane klasea ematen zegoen eta bat-batean Josu Linaza agertu zen. Aintzane klasetik kanpo atera zen eta Josuk galdetu egin zion.

- Aizu, Aintzane, kotxeko argiak piztuta utzi dituzu- esan zion Josuk.- Nahi baduzu, giltzak eman ahal dizkidazu eta nik neuk itzaliko dizkizut.

- Aiba, Josu, eskerrik asko. Ez naiz konturatu. Bai, mesedez, nire jertsearen poltsikoan daude giltzak.- Erantzun zion Aintzanek.

Josu irakasle gelatik atera zen oso pozik Aintzanerekin hitz egiten egon zelako eta bere kotxera argiak itzaltzera jaitsiko zelako. Kotxea ireki egin zuen eta gure Josu oso kuxkuxeroa zenez, guanteran begiratu zuen eta hara zer aurkitu zuen: Aintzaneren eta M.Carmenen argazkia musukatzen. Josuk ezin zuen sinetsi, berari Aintzane gustatzen zitzaiolako. Patio-orduan Aintzanek M.Carmenekin hitz egitea lortu zuen baina arazo bat zegoen: Unai Gartziari M.Carmen gustatzen zitzaion. Orduan, Unairi deitu zion eta laurak gauzak argitzen saiatu ziren eta orduan neskek bonba bat bota zuten.

- Bi hilabete barru ezkondu egingo gara.- Esan zuten batera. Josu eta Unai zur eta lur gelditu ziren notizia honekin eta pentsatu zuen Josuk: Zergatik ez?

- Unai, gauza bat esan behar dizut.- Esan zuen Josuk.- Zutaz maiteminduta nago hilaren 8tik.

- Josu, ezin dut sinestu! Nik zugatik gauza berbera sentitzen dut!

M.Carmen eta Aintzane aho zabalik gelditu ziren. Hau bai ez zutela espero!

- Ideia bat bururatu zait.- Esan zuen Aintzanek.- Zergatik ez dugu egiten ezkontza batean bi bikote ezkondu?

- Oso ideia ona da, Aintzane!- Esan zuten hirurek batera.

Hiru aste pasa eta gero, sekretua ikastola osoak jakin eta gero, iritsi egin zen ezkontzaren eguna. Oso ezkontza polita izan zen eta denak zoriontsu gelditu ziren. Momentu horretan Unaik ideia bat eduki zuen.

- Zergatik ez gara joaten bi bikoteak eztei-bidaiara?- Esan zuen Unaik.

- Bai! Zer nolako ideia, Unai. Horrela diru gutxiago gastatuko dugu.- Esan zuen M.Carmenek.

Adostu egin zuten nora egin bidaia: Maldivetara. Oso leku liluragarria zen eta han egon ziren bi aste. Ikastolara iristean, ikusi egin zuten beraien ondorioz bikote asko sortu zirela eta oso pozik jarri ziren eta hortik aurrera ia irakasle guztiak oso pozik bizi izan ziren. Hauek dira sortu ziren bikote batzuk: Miren eta Didier, Aideko eta Leire, Gergo eta Isidro, Maitane eta Alaitz, Alicia eta Koldo eta askoz gehiago. Eta denak bizi izan ziren zoriontsu betirako.

euskararen eguna 2012

EUSKARAZ BIZI NAHI DUT, abenduaren 1a, DONOSTIA

Atarratzeko gazteluko kantua (Benito Lertxundi)

Bereterretxeren khantoria-Mikel Laboa

eta datorren astean AZTERKETAK!!!!!

DBH 4.mailako AZTERKETAK

OSTEGUNA, azaroak 15

8:30-10:30 – Euskara

15:00-17:00 -Bio-Geo/Latina

OSTIRALA, azaroak 16

8:30-10:30 – Lengua

jolasordua

10:50-12:30 – Ingelesa

jolasordua

12:50-13:50- Etika

ASTELEHENA, azaroak 19

8:30-10:30 - Matematika

15:00-17:00 - Gizarte

ASTEARTEA, azaroak 20

8:30-10:30 - Tekno/Informatika

15:00-17:00 - Artea/Fisika-kimika

MIRESTEN DUT

Ez dut uste inor gai denik gauza bakar bat miresteko, miretsi edozer gauza mires baitaiteke. Pertsona soil bat, pertsonaia bat, ideia bat, egoera bat... Ezinezkoa da, beraz, dauden aukera guztiak egonda, gauza bat eta ez gehiago mirestea. Gainera, zerbait edo norbait miresteak beste zerbait edo norbait mirestea dakar gehienetan (beti, nire ustez). Adibidez, nik pertsona miresten badut, miresten ditut bere ideiak ere, eta ziur aski, ideia horiek sortatutako mugimenduak, taldeak, etab. Honenbestez, oso zaila egiten zait gaia aukeratzea idazlan honetarako, nik ere ez baitut gauza bakarra miresten, eta miresten ditudan horien artean ez naiz gai gehien zein miresten dudan edo garrantzitsuena zein den aukeratzeko.

Horregatik pentsatu dut benetan gustoko dudan zerbaitez mintzatzea. Nahiz eta izan litekeen, ez da pertsona edo pertsonaia bat, ezta pertsona talde bat ere; ez da ideia edo pentsamolde bat; eta ez da lanbide bat. Ez da horrelako ezer. Benetan estimatzen dudan zerbaitez galdetzen didatenean zera etortzen zait burura: pertsonala den zerbait, neurea; lasaitasuna ematen didana, hau da, ondo sentiarazten nauena, buruari besteetan ez bezala bueltak emanez. Beharbada, ez nau zoriontsu sentiarazten beti, baina hori da gehien gustatzen zaidana, dena ez baita beti polita eta zoriontsua izan behar ona izateko.

Horrela sentiarazten nauena miresten dut nik. Dena den, ez da zehatza edo bakarra, eta hori dela-eta, lehen esan dudan bezala, ez dut gauza bat bakarrik miresten. Eta nahiz eta atzerago ez nintzela pertsona edo ideia batez ari esan dudan, beste zentzu honetan izan daiteke horietako bat miresten dudana, horrela sentiarazten baldin banau. Izan daiteke pertsona bat era horretan egotera bultzatzen nauena, berarekin nagoenenan edo berarengan pentsatzen dudanean; nahiz dena delako egun horretan euria ari duela, edo haizea, edo udazken arratsalde arraro horietako bat dela; gertatu zaidan zerbait ere izan daiteke; edo momentua bera, besterik gabe.

Badakit nire miresteari buruzko kontzeptua ez dela, nolabait esateko, hedatuen dagoena edota norbaiti galdetuz gero, lehenengo erantzun bezala emango lukeena. Eta badakit, beharbada, ez zela hau lan honekin kontatzea espero zena. Zerbait konkretu edo zehatzagoaz hitz egin beharko nuke, agian, askok egingo luketen bezala: famaturen bati buruz, zein ondo abesten edo aktuatzen duen kontatuz, eta egunen batean nik ere horren ezaguna izan eta horrenbeste diru eduki nahiko nukeela esanez; edo mediku zein suhiltzaileei buruz, jendearen bizitza salbatzeko egiten duten lana dela-eta. Azken finean, ordea, horrelako famatuak (denak ez baitira kantari eta aktore aberats horiek bezalakoak) beste aberats batzuk baino ez dira, dirua akaparatzen dutenak beste batzuek bizitzeko ere ez dutenean, euren zilborrari begira eguna pasatzen dutenak; eta mediku eta suhiltzaileen lana miresgarria izango da, bai, baina arinago edo beranduago denok hilko gara, ezer ez da betiko, ezta euren lana ere.

MIRESTEN DUT

MIRESTEN DUT

       

Jende askok miresten ditu telebistako ospetsuak. Hain dira guapoak, modernoak. Askok perfektuak dirudite. Horiek guztiak oso urruneko pertsonak dira eta kontrakoa uste badugu ere, ez ditugu batere ezagutzen, elkarrizketetan eta telebistan antzezten ari baitira.

           

Nire ustez, inguruko jendea miretsi beharko genuke. Egia esan, mirespena merezi duten ezagun asko ditugu. Auzokidea, laguna edota izeba pertsona harrigarriak izan daitezke.

Nik gehien miresten dudan pertsona nire aitona zena da. Oso bizitza gogorra izan zuen. Esate baterako, Gerra Zibilaren ondorio latzak jasan behar izan zituen, baina ekinaren ekinez aurrera atera zen.

Bere gurasoak artzain nahiko txiroak ziren eta bost anai-arrebetako zaharrena izanik hamaika urterekin ikasketak utzi eta lantegi batean lanean  aritu zen. Patu gogorra benetan. Baina nahiz eta ikasketa gutxi izan, bizitzak asko irakatsi zion.

Gaztea zenean, nire amona zenarekin ezkondu eta Lasarteko baserri bat eta behi batzuk erosi zituen esnea saltzeko. Ondoren, bederatzi seme-alaba izan zituen eta lan eta sakrifizioarekin denei berak izan ez zituen ikasketak eta unibertsitatea ere ordaindu zizkien. Nire ustez,  benetan harrigarria da nola moldatu zen behietatik hainbeste diru lortzeko.

Seme-alaba horietako batetik ni jaio  nintzen eta oso ondo portatu zen nirekin. Bizitza gogor horren ostean, beti  irribarretsu eta umore oneko zegoen. Mirestekoa benetan! Aitonari nire lehengusu-lehengusinek jotzen zuten musika dantzatzea gustatzen zitzaion eta beti laguntzeko prest zegoen. Gizon harrigarria benetan!

URRIAK 11

URRIAK 11

Aurtengo urriaren 11n Ikasle Abertzaleak taldearen deialdiari jarraituz, greba egin behar zela erabaki zuten gure eta beste eskola askotako ikasleek. Nik buruan neukan duela aste gutxi, irailaren 27an, greba orokor handia egin zela. Eta zer eragin izan zuen honek? Bada, nik uste greba egin zutenek egun horretako soldata galdu zutela eta gobernuak diru hori daukala ez dakit zer egiteko.

Greben inguruan asko eta asko hitz egiten da: zer eragin daukan, gure haserrea adierazteko modu bakarra dela, ausarta izan behar dela greba egiteko… Baina zoritxarrez nire ustea da agintariek guri barre egiten digutela. Greba egin eta ondorengo egunean betiko eztabaidak sortzen dira: greba deialdia antolatzen dutenek ehuneko laurogeiko parte hartzea izan dela esaten badute, gobernuak berriz ehuneko hamabosteko parte hartzea izan dela esango du. Hau guri barre egitea da! Ez dira ados jartzen esateko zenbatek parte hartu duten holako ekintza batean.

Eta horrexegatik erabaki nuen eskolara joango nintzela. Bueno, egia esan, nire etxekoekin batera erabaki nuen. Ea ba al nekien zer eskubide aldarrikatzen genuen ikasleok galdetu zidaten eta eman nizkien erantzunak oso makalak izan ziren.

Azkenik, uste dut krisi egoera honetan ezin dugula "ordaindutako ikastola egun bat" galdu. Egoera gogor hauen aurrean egiteko daukagun gauza bakarra da ikasten jarraitu eta lan egiten jarraitu, egunen batean egoera hau aldatzeko gai izateko. 

urriak 11

URRIAK 11

Nire aburuz erabat zilegia da ikasleok greba egitea aplikatutako eta aplikatuko diren erreformen aurka. Azken finean, ikasleok bete-betean jotzen gaituen zerbait da.

Lehenik eta behin, gure nahiak adierazteko askatasun eta eskubidea dugu eta hori ezin digu inork ukatu. Gure nahiak adierazteko eskubide osoa dugu mundu libre batean bizi garen heinean behintzat...

Horrez gain, gure etorkizuna hondatzen ari dira erreforma berriekin. Esaterako, “Erasmus” bekak ez dira gehiago emango eta gainontzeko bekak %60a baino gehiago jaitsiko dituzte. Honek asko kaltetzen gaitu; izan ere, ikasleok dirua behar dugu gure ikasketak ordaintzeko eta estatuaren laguntzarik gabe oso zaila egiten da dirua lortzea, are eta gehiago lanbideen egoerari erreparatzen badiogu. Gero eta zailagoa da lanpostuak aurkitzea eta ikasle gehienak ikasketak kanpoan egitera bultzatu ditu horrek.

Esan beharra dago diru asko aurreztuko dela murrizketekin, baina zeren ordainetan?

·Ikasle gehiago egongo da ikasgela bakoitzean eta horren ondorioz hezkuntza maila baxuagoa izango da.

·Ikastetxe publikoetako irakasleei asko jaitsiko diete soldata, baita hainbat ikastetxe pribatutakoei ere.

·Irakasle ugari kaleratu dituzte aurrezteko.

·Ikasleei ematen zaien diru laguntza oso eskasa da.

Honengatik guztiagatik bat egiten dut urriaren 11n egiten diren mobilizazioekin. Gure eskubideak defendatu behar ditugu. Hezkuntza duina nahi dugulako. Eta murrizketekin estatuak besterik ez du etekina lortzen; izan ere, irakasleak kaltetzen ditu, ikasleok kaltetzen gaitu eta baita ikastoletako langile guztiak ere.

Ez diezaiegun gure etorkizuna zapuzten utz. Atera zaitez kalera eta borrokatu zure eskubideen alde. Oihuka ezazu! Entzun gaitzatela behingoz!

TXINTXETAK

MIRESTEN DITUT...TXINTXETAK!

Guztiok miresten dugu norbait. Futbolariak, aktoreak, idazleak, politikariak, marrazkigileak, superheroiak, jainkoak, bakea bultzatzen duten pertsonak, abeslariak, dantzariak, pasteltxoak...Txikitatik norbait mirestera bultzatuak sentitu gara. Aita-amak hasieran, marrazki bizidunetako pertsonaiak gero, telebistako jendea ondoren, abeslariak nerabezaroan... Zergatik norbait miresteko beharra? Zergatik ez ZERBAIT? Galdera psikologiko sakona...

Ba, nik zerbait miresteko gogoa dut. Doala haizea hartzera jende ospetsua. Nik txintxetak miresten ditut. Bai, txintxetak, gelako kortxoan iltzatuta ditugun metalezko perretxikoak. Zergatik txintxetak eta ez kortxoa bera? Ba, hara, kortxoa ez delako paperak iltzatzeko metalezko objektu txikia. Horregatik.

Gustoko ditut txintxetak. Patata tortilla edo kolore berdea gustuko ditudan bezala. Baina ez dut patata tortilla edo berdea miresten. Txintxetak miresten ditut eta arrazoi berezirik ez badut ere, adierazten dutenagatik miresten ditudala uste dut. Txintxetek ez dute aktibitate fisiko handirik. Ez dute jaten, ez dute jolasten... Beraz, ez dira oso entretenigarriak. Horregatik, jendeak ez die kasu handirik egiten. Agian, ume txikiek bai, gustuko dutelako txintxeta zapatako zolan sartu eta ibiltzerakoan zarata ateratzea. Beno, kontua da inor ez dela haietan fijatzen, eta niri oso interesgarriak iruditzen zaizkit.

Miresten dut txintxetek beren lanean erakusten duten jarrera. Paretan iltzaturik, gau eta egun  kexatu gabe, egin beharrekoa behar bezala egiten, mugitu gabe, tinko paretan. Eta ez dira mugituko, ez jauna, indarrez ez bada. Eta bereari eutsiko diote ahalik eta denbora luzeen. Gomendatu zaien lana egingo dute, eta ez dira distraituko ezerekin, telebista aurrean jartzen badituzu ere, bertan jarraituko dute. Leial, serio. Edo agian, txintxetek duten garrantzia miresten dut. Etxerako lanen zerrenda eusten egon daitezke, edo maitasun gutun bat, supermerkatuko zerrenda edo barkamen mezu bat. Eta ohar horiek norbaitek irakurriko dituen edo ez haien esku dago. Txintxeta erori egiten bada, zer? Etxerako lan falta, inoiz adierazi gabeko maitasun sentimendua, erosi gabeko galletak eta haserretutako pertsonak. Horregatik dira garrantzitsuak txintxetak, horregatik miresten ditut. Eta agian, denok izan beharko ginateke txintxetagoak.

ARABA ARRISKUAN!!!

ARABA ARRISKUAN

Altxor bat daukagu. Sekulako altxorra dela diote, berehala atera beharrekoa. Ez dute itxaron nahi, presaka dabiltza. Altxorra milaka urtez egon da hor, ez zaio ezer gertatuko pixka bat gehiago itxaroten badugu. Mundua 2012an bukatuko dela sinesten dutela pentsatzen hasia naiz.

Gure lurra bahea balitz bezala utzi nahi dute. Altxorra ateratzeko beharrezkoa dela esaten dute. Eta nik diot: Zer gertatuko zaio gure lurrari? Zer gertatuko zaio gure urari? Ezin dugu gu hain ondo zaindu gaituen lurra gure mutur aurrean hiltzen ikusi.

Itsasoa baino haratagotik etorriko dira, beraien metalezko gaztelu eta dorreekin. Hementxe bertan eraikiko dituzte beraien eraikinak eta gure eskualdeko herrixketatik igarotzen diren errekak erabiliko dituzte altxorra ateratzeko. Lurra bere erraietatik eztandaraziko dute eta berak odola isuri eta negar egingo du.

Gazteleraz badago atsotitz bat: "Ojos que no ven, corazón que no siente". Egia da guk eztandak ez ditugula ikusiko, baina gure bihotzak sentitu egingo du, horren ondorioak ikusiko baititugu.

Edango dugun ura ez da berdina izango, gure lautada maitea ez da berdea izango, dena zikintzeko prest baitatoz; ezingo digute “patatero” deitu, landatzeko lurrik ere ez dugu izango eta.

Ezin al dugu altxorra beste sistema batekin atera?

  

Helburuak ez ditu horretarako behar diren baliabideak justifikaten, eta Frackingaren kasua ez da salbuespen. 

Nafarroa Oinez 2012. Abestia eta bideoklipa

NAFARROA OINEZ 2012, urriaren 21ean

NAFARROA OINEZera joateko AUTOBUSAK ARMENTIA IKASTOLAko IDAZKARITZAN 5 eurotan

urriak 21

INFORMAZIO GEHIAGO: 

http://www.nafarroaoinez.net

EZ DA DENA HASIERAN IKUSTEN DUZUN MODUKOA

EZ DA DENA HASIERAN IKUSTEN DUZUN MODUKOA

Dena zen zaila hasieran. Inork ez zuen han sartu nahi. Inork ez zuen lur hori ukitu nahi. Beldur ginen. Zeren beldur? Koadrozko trapu haien azpian egoteko beldur, metalezko ate hori pasatzeko beldur... Ez dakit. Oso pertsona normalak ginen, gure soineko eta lazoekin, praka bakero eta pikatxu kamisetarekin, txandal eta deportibekin, leotardo apurtuekin, egunero lokatzez betetzen ziren prakekin... Denetarik zegoen. 

19 urte egiten ditu jada hasieran amorruz eta geroago tristuraz eta oroimenez betetzen gaituen horrek. Ilegala izan zen hau, bai. Hasiera hartan gutxi batzuk ziren han sartzen ausartzen zirenak baino gero eta jende gehiago dago.

Hortxe geunden gu, guztiak gela batzuetan eserita, arau batzuen mende, ordutegi batzuen mende. Ez ginen konturatzen baina 13 urtez edukiko gintuzten gutxienez han. Alde txarrenean jarriz gero, gure bizitzaren seiren bat pasatzen dugu han sartuta baina atera den jendearen hitzetan, seiren hori gure bizitzaren zati politena da eta egia delakoan nago, pozik sentitzen zaren lekua delakoan.

Horrez gain, aipatu behar dira gure txikitako “bitxikeria” edota "jokutxo horiek": Nork bere ahoan bakarrik eramandako urarekin moldatu beharreko "superbibentzia horiek", ezkontza horiek non derrigorrez okupatu behar zenuen posturen bat, detektibe lanetan ematen genituen ordu horiek, sukaldaritza edota ile-apaindegi lanetan ematen genituen tarte horiek...

Hemendik irten eta gero, galduta sentituko gara. Egunero ordu berean eta leku berera joango gara ere gehienok baina jada ez da gauza bera izango. Dena atzean geldituko da: gure lagunak, gure burutazio txotxoloak, gure bertako gustuko gauzak, eta ez hain gustukoak... Dena. Jada ez dugu poz, irrika edota emozio hori sentituko.

Egia esan, era askotako momentuak pasa ditugu han: momentu dibertigarriak, aspergarriak, barregarriak, lotsa pasatzekoak, onak, txarrak... mota askotako oroimenak ditugu bizitza osorako gordetzeko eta edozein momentutan gogoratzeko eta irri bat ateratzeko. Hori da beste gauzengandik edota lekuengandik bereizten duena, garrantzitsua eta berezi egiten duena. Gure ikastola maitatzeko arrazoiak ematen dizkiguna. 

OROITZAPENEN ZAURIAK

“Oroitzapenen zauriak”

Nire pertsonalitateari erreparatuz, argi eta garbi ikus daiteke zalantzati edo dudatsu hutsa naizela. Baina ez, egun hura desberdina izan zen. Dendara sartu bezain pronto, maitemindu egin nintzen. Egun hartatik aurrera nire alboan eraman dut edozein lekutara, berarekin joan naiz. Dena zen hain polita, ez zuen ezertarako ere kexarik ipintzen.  Hainbat tokitan ibili izan gara batera, bidaia guztietan ere hantxe zegoen, nire alboan.

Udan, herriko kale kantoietan barrena berarekin alde batetik bestera ibili naiz. Hondartza ere zapaldu izan dugu. Izozkiekin biak batera zikindu gara … Oso uda polita izan zen bera alboan nuelarik. Baina ez pentsa udan bakarrik ikusteko aukera izan dudanik, gero!

Bidaia politak ere egin izan ditugu udazkenean. Belgikara bidaiatu genuen. Nik koroan abesten nuelako joan nintzen, baina bera ez zen atzean geratu. Nola ez! Nirekin etorri zen bidaia luze hartako autobusean ere. Berak abesten ez bazuen ere, denboraren  poderioz ahoa irekitzen hasi eta abesten bukatu zuela esan genezake. Ateratzen genituen argazkietan ere, ni gehienetan berarekin agertzen nintzen.

Neguko goiz hotz eta ilunetan, burua makurturik ikastolarako bidean, amonak egindako  bufanda eta  txano beroetan murgildurik joaten ginenean, gezurra badirudi ere, hor ere nire alboan nuen. Elur hotzean jolasten ibiltzen ginen, gehienetan bera mela-mela eginda iristen zen etxera. Honek ere ez zuen gure erlazio estua apurtzen. Etxean egun batzuk igarotzen zituen, lehortu eta berriro nuen nirekin.

Baina erlazio gehienetan “ezin da guztia arrosa kolorekoa izan“; izan ere, gure erlazioan ere denbora pasatu ahala, zauri txikiak agertzen hasi  ziren, gero eta handiagoak egin ziren arte. Gure erlazioak ez zuen toki gehiagorik uzten bretxa edo zauri  gehiagorentzako. Haize hotza sumatzen zen zauriekin egindako zulo bakoitzean.

Amak zauri hauek guztiak ikusi zituenean, gure erlazioa zakarrontzira bota zuen. Geroztik, faltan botatzen dut nire zapatila parea.