2015/10/08

JON MIRANDEren "Haur Besoetakoa" eleberriaren eraldaketa.... 1.pertsonako narratzaile protagonista erabiliz

Theresaren gainean makurtu nintzen berriz eta aurpegia ingurarazi nion neure aldera, baina berak begi distiratsu haiek itxiak zituen, eta arnasa lodi hartzen zuen; loarazgarri madarikatu horrek lo mantentzen zuen, ez zen esnatuko… Izara eraitsi nuen, ezin nuen gehiago jasan. Theresa haurrak bezala lo zegoen, gorputxoa konkorturik, belaunak gora eraikirik, hain zen ederra… Azkenean nire sena libre utzi nuen, eta besoetan hartu nuen. Lehen baino bortizkiago laztandu nuen bere gorputz guztia pijamaren gainetik, baina ez zen nahikoa, gehiago behar nuen. Orduan musu bat eman nion bekokian, eta nahiz eta lotsaturik egon nire jarrera zela-eta, pijama-botoiak laxatzen hasi nintzen. Lehenik poliki, eta gero eta azkarrago. Nire garunak ezetz zioen, baina haurra biluzik geratzean, burua galdu nuen, sukar batek inguratu ninduen, eta nire gorputzaren kontra estutu nuen ahalik eta indartsuen. Nire bihotzaren taupadak orduan, nire odolaren bultzakada eskuak neskatoaren larru eztiaren gainean iraganarazten nituelarik… A zer nolako plazerra! Errudun, ohe gainean pausatu nuen edozer baino laketago nuen gorputz hura hobeto ikusi ahal izateko...

*************************************************************************
Duela ordubete Theresa joan da lotara. Dagoeneko lokartuta egongo da, botikari esker. Atea ireki, eta haurrak  begiak itxirik dauzka eta arnasa lodi egiten du ohean etzanda; loarazgarri indartsuari esker, ez da esnatuko... Izara eraitsi diot... Barka nazazu, Aita Santu, mesedez... 

Theresa haurrak bezala lo da, gorputxoa konkorturik, belaunak gora eraikirik. Besoetan hartu eta lehen baino bortizkiago laztantzen hasi naiz haren gorputz guztia pijamaren gainetik. Musu bat eman diot bekokian eta, apur bat lotsaturik egon arren, hasi naiz pijama-botoiak laxatzen... Barka nazazu, Aita Santu, mesedez... 

Theresa nire besoetan biluzik gelditu da, errudun sentituz sukar batekin estutu dut nire gorputzaren kontra... Barka nazazu, Aita Santu, mesedez... 

Nire bihotzaren taupadak orduan, odolaren bultzakada eskuak Theresaren larru eztiaren gainean iraganarazten ditudalarik! Ohe gainean pausatu naiz atzera, bere luzean, hobeki begira ahal diezadaiodan edozer baino laketago dudan gorputz horri. Baina zer egin dut? Barka nazazu, Aita Santu mesedez… 

Baina ekarpena handiegia da...

************************************************************************

Theresaren gainean makurtu nintzen berriz eta aurpegia ingurarazi nion beraren aldera. Momento hartan hortzikara bat sentitu nuen bihotzaren barrenean, baina haurrak begiak itxirik zeuzkan eta arnasa lodi egiten zuen, nire alaba maiteak egiten zuen bezala; loarazgarri indartsuari esker, ez zen esnatuko eta ez nuen pentsatu ere egin zein handia zen egiten ari nintzaion kaltea. Izara eraitsi nion: Theresa haurrak bezala lo zen, gorputxoa konkorturik, belaunak gora eraikirik. Nire besoetan hartu nuen, lehen baino bortizkiago laztandu nuen haren gorputz guztia pijamaren gainetik, musu bat eman nion bekokian, Maitanerekin egiten nuen bezala. Zenbat botatzen dudan faltan ez daki inork eta, apur bat lotsaturik hala ere, hasi nintzen pijama-botoiak laxatzen nire alabaren memorian negar egiten nuen bitartartean. Baina haurra biluzik gelditu zenean nire besoetan, sukar batekin estutu nuen nire gorputzaren kontra. Nire bihotzaren taupadak orduan, nire odolaren bultzakada eskuak neskatoaren larru eztiaren gainean iraganarazten nituelarik...! Ohe gainean pausatu nuen atzera, bere luzean, hobeki begira ahal niezaion edozer baino laketago nuen gorputz horri. Theresa zegoen bezala oheqn utzi eta poltsikoan neukan alabaren argazkia atera nuen. Egongelara joan nintzen eta nire pena arindu nuen alkohol botila bat eskuan nuelarik negar batean nengoela.


iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina